Տաղեր

Ո՜վ պանդուխտ այր դու սիրելի, ո՜հ, աւա՜ղ, աւա՜ղ,
Ընդէ՞ր այդպէս վարանեցեալ տրտում շրջիս, աւա~ղ,
Եւ միշտ ի հոգոց հանելով մորմոքիս,
Եւ միշտ ի հոգոց հանելով մորմոքիս:

Ո՜վ մենացեալ դու ցաւալի, ո՜հ, աւա՜ղ, աւա՜ղ,
Վասն է՞ր այդքան հառաչանօք ողբաս յաւէժ, աւա՜ղ,
Եւ զտեսողաց աղիսն տոչորես,
Եւ զտեսողաց աղիսն տոչորես:

Ո՜հ, մի՞թէ բնաւ դու չես լուեալ,
Կամ ընթերցեալ զճառս նախնեաց,
Ընթերց եւ տես զանցս նոցին`
Զտեառնէ գոհացիր:

Զի որքան կեաս դու յաշխարհի, ո՜հ, աւա՜ղ, աւա՜ղ,
Ոչ կարես կեալ առանց փորձի, ապա ընդ է՞ր այդպէս
Ընդ մարմնոյդ ի զուր, եւ զհոգիդ քո մաշես
Ընդ մարմնոյդ իզուր, եւ զհոգիդ քո մաշես:

Աշխարհս է ծով միշտ ալեկոծ,
Տուն փորձանաց եւ բուն ցաւոց,
Կարծես դու մնալ ի սմա անալեկոծ
Արի՛, խղճո՜ւկ, արիացի՛ր,
Զանօգուտ խոկմունսդ ի բաց դիր,
Յուսա՛ ի տէր եւ ի նա ապաւինիր,
Զի նա է դեղ համայն ցաւոց եւ սփոփիչ վշտացելոց,
Նա է միայն եւ ոչ ոք, լաւ իմացիր:

Բավական է այդքան կոծես եւ զսիրտ սիրելեաց քոց
այրես,
Որքան ցաւիս եւ մաշիս, վնաս տաս դու քեզ:

Զի վայել է քեզապիսեաց ի գտանել զելս իրաց,
Եւ թէ ինքն ոչ բաւիցէ, թողուլ յաստուած: