Նամականի առ ընթերցասէր հայուհիս

ԲԱՂԴԱՀԱԼԱԾ

Ո՛վ բաղդ դժխեմ, անագորոյն եւ դաժան,
Չունիմ երբէք բան ի բողոք քեզ արժան.
Յար ինձ ոսոխ, յար իմ փառաց թշնամի,
Ոչինչ ի հաշտ, ո՛չ իսկ ժպտիս առ վայր մի։

Միշտ գործածես զքո կշիռ անիրաւ,
Եւ միշտ չափես կենաց բաժին նենգ եւ դաւ.
Խոժոռաբիբ սրեալ ժանիս սայրասուր,
Ցանկ յիմ ճաշակ զթոյն թափես դառնաբոյր։

Անզէն, անսուր խայթես զսիրտ սաստկապէս,
Եւ անդադար կշռես զնետ դիզադէզ.
Խուլ աղերսից, խուլ ես ձայնից վշտալիք,
Աղէտք մարդկան քում հաճոյից խաղալիք։

Գարշիմ յիշել զանուն քոյին ոխակալ,
Ցասում յաւէտ ափ ի բերան, եւ լուռ կալ...
Հեշտին է մահ եւ սոսկալի չէ մարդկան,
Զի՝ նա համայն ցաւոց վշտաց է վախճան.
Բիւրք թշուառաց դառն ի տագնապ չարաչար,
Զնա կոչեն իբրեւ փրկիչ եւ սատար։

Դու թշնամի դարանաւոր խուլ եւ կոյր,
Կոյր նկարէ զքեզ նկարչին ձեռք հզօր.
Օձատիպար միշտ սողոսկիս թագնաբար,
Ի ծով ժանտիդ լլկես զսիրտ չարաչար։

Զերթ Հիդրայից ի կերպ փոխիս բիւրաւոր,
Բիւր աղէտից դերս յօրինես նորանոր.
Աննիրհ անքուն զնենգ լարես դարաւոր,
Զհաճոյս կենաց անգութ ժանեացդ տաս ի կուր։

Անխզելի լուծ շղթայիցդ կարծրակուռ,
Ո՛չ խորտակեն Հեփեստոսի ուռն անդուլ.
Անզերծ, անլուծ պարաւանդես զիս ուժգին,
Եւ զգետնեալ ի քարշ ածես ընդ գետին։

Ո՜հ ցանկալի երջանկութեան յիմ տաճար,
Ի զուր ճգնիմ կազմել անձին իմ դադար.
Այլ դղրդեալ քանդես ցրուես ընդ աւեր,
Իբր ալետանջ նաւ մի ծփիմ ի յերեր։

Գեղագունակ սիրածաղիկ յիմ պարտէզ,
Խլեալ բարիս վուշ եւ տատասկ սերմանես.
Երբ հաճոյիւք փունջ մի քաղել յօժարիմ,
Ա՜հ թիւնաշունչ ի բոյր ժանտիցդ նուաղիմ։

Ո՞ւր վայր դիմեմ, յաշխարհ փոխիմ տարադէմ,
Հանգչիլ ի խոր, եւ յամպ թռիլ չ’զօրեմ.
Անտես յաչաց չիք ինձ աշխարհ փախստից.
Դաւ որոգայթ ընդ հետ քայլիս զուգակից։

Ահեղակերպ դու սոսկալի ուրուական,
Կենաց ոսոխ դարանաւոր զերթ գազան.
Անկեալ ի հաղբ իբրեւ զորս մի մահամերձ,
Ի զուր ճգնիմ ի ճիրանացդ կալ ի զերծ։

Արդ երջանիկ Բնութեան տիպար հեշտալի,
Չիք ինձ հաճոյք, այլ յիշատակ դառնալի,
Ընդ վայր համայն մատեանք վշտաց նկարին։
Բիւր առարկայք ծով ինձ ցաւոց դառնագին։

Միշտ արգիլեալ արդ ի բաւիղ կամ անել,
Անզօր թեւօք ջանամ ճգնիմ ի վերել.
Գերեալ հոգիս բաղձայ յազատն ասպարէզ,
Այլ կաշկանդեալ ընդ վայր հոսիմ գահավէժ։

Բա՛ւ է լլկես, բա՛ւ է տանջես ահաբէկ,
Ալ չունիմ կար ի գոռ բազկիդ գալ ի վէգ,
Ծիւրիմ մաշիմ ի հարուածոցդ ժանտաժուտ,
Հա՛ր եւ կտրեաց զթել կենացս ո՛վ անգութ։

Տուր զիս ո՛վ բաղդ, տուր զիս ընդ հող սեւաթոյր,
Ուր անձկանօք գրկիմ ընդ այն մտաթիւր.
Հապա աշխարհ աւա՜ղ կարդան ինձ համայն,
Եւ քեզ անէծք հազար թափին յաւիտեան... ։