Մեկնութիւն քերականի

[ԲԱՆ]

«Սուղ փաղառութիւն լինի ըստ երկուս յեղանակս.
<1> Յորժամ ունիցի եզ ինչ ի բնէ աղաւտիցն, հիզան` նետող»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Յերկարն զսուղն ցուցանէ աստ, վասն զի երկարն ութ մասն ունէր, եւ սուղս` երկու, վասն որոյ ի բնէ աղաւտից ասէ եչ եւ ո, զի ոն ի սղիցն է, եւ եչն ի մէջն է մտեալ նուին եւ տիւնին, որպէս` նետ. զի յո'ր կողմ զտիւնն դնես, նա փաղառութիւն գայ. նետ` այս մի փաղառութիւն, իսկ ողն` վանգ: Եւ կամ այսպէս եդեալ զկէտն` նե-տող, որ զտողն առնես փաղառութիւն, - արա' զոր եւ կամիս:

[ԲԱՆ]

<2> «Եւ կամ յորժամ ունիցի զմի ինչ յերկամանակացն ըստ ամփոփման ընկալեալ, որզան` աղաւտ»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Կամէիր իշխանութիւն տալ արուեստաւորին` զբոլոր ենթակայն ի ձեռին ունելով զգիրն առեալ որպէ'ս եւ կամի: Թէ ինքն չափէ եւ թէ զայլոց արարած բան` արուեստիւն կոտորատէ - կիտիւն եւ առոգանութեամբն: Բայց զի ըստ ամփոփման ասաց եւ զմի աղաւտն յերկուս բաժանեաց, որ եղեւ մի աղաւտ: Տե'ս, զի ղատն եւ տիւնն ամփոփեցին զայբն, որ երկամանակ է, եւ այբն պիտակ վանգ եղեւ միայն եւ սոսկ: