Տաղեր

Երթամ, չի կենամ ի հոս, ուր երթամ` հոն ալ չի կենամ,
Երթամ ի Հոռոմն, ի վայր վտարիմ, այլ իսկի չի գամ.

Թէ գան ու զիմ տեղն ասեն` նա հեռու եմ, այլ հեռանամ,
Թէ գան Տիրամայրն ասեն` նա զնճիլն իմ կտրեմ ու գամ:

Այնչափ գամ, նստիմ տեղին քո, ասեմ մեղայ եւ շատ լամ.
Եւ իմ դառնացեալ անձինս եղուկ ու հազար վայ տամ.

Բազում անօրէնութիւնս խոստովանիլ կամենամ
Եւ իմ չարաչար մեղացս զղջալով շուտ դարձ գամ:

Բարեկամաց, ընտանեաց, մեծու-փոքրու հաշտենամ
Եւ ի մեծամեծ մեղացս ազատիլ` թեթեւանամ.

Վերջք ի թոշակ սրբութեան հասանել արժանանամ
Եւ իմ ստեղծոք աստուծոյս գոհութիւն, հազար փառք տամ:

Այնուհետեւ նեղութիւնս յետ ձգելով մոռանամ,
Աստուածային հրամանաւ գերեզմանիս մօտնամ:

Մարդու այլ վատ չասելով, մոմի նման կակղանամ,
Հոգու հաւասար նմանելով կոխեն ու անցնեն` դուրանամ:

Յորժամ զհոգիս աւանդեմ, մարմնով սարսափմամբ դողամ,
Լալագին պաղատանօք դէմ առ աստուած ընթանամ,

Հանդերձ հրեշտակօք սրբովք զհոգիս իւր տիրւոջն տամ,
Խնդրեմ անտես չառնելով խառնել ընդ արդարոցն երամն:

Բազում ժամանակ հոգովս աստուծոյ հրամանին կենամ,
Մինչ ի գալուստն Քրիստոսի սուրբ տեսլեան արժանանամ,

Իւր յաջակողմեան դասուն դասակից առնէ յարաժամ,
Յաւիտեանս յաւիտենից ցնծամ, բերկրիմ, զուարճանամ:

Յորժամ յողբերս ասացի էր իմ հասակս ութսուն ամ,
Հասուցանող ստեղծողին գոհանալով շատ փառք տամ,

Ի թվականիս մեծ Հայոց հազար հարիւր քառասուն յամ,
Զձեզ աղաչեմ հարք, յեղբարք, կարդայք, ինձ ողորմիս տայք: