ՊԱՇՏՕՆԱԿԱՆ
ԾԱՆՈՒՑՈՒՄ
Նոյեմբեր
քսանըչորսին
Տպագրական
տեսչութեան
կողմէ
հետեւեալն
ընդունեցինք.
«Թատրոն
նամ
էրմենիճէ
ղազեթայ
աղրազէ
միւպթենի
մուհարիրաթ
ճիւմլեսինտեն
օլմաք
իւզրէ
Մուշտան
ալարագ
կեչեն
ճումաա
էրթեսի
կիւնքի
նիւսխեսինէ
հիւլասաթեն
տերճ
իթտիկի
մեքթուպուն
էթրաֆընա
հիւզն
ու
մաթեմ
ալամեթի
վազ
էթմիշ
վէ
մեքթուպը
մեզքիւրտէ
միւնտերիճ
արաճիֆ
վէ
միւպալաղաթէ
պինա
իտերէք
զիյրինէ
թեճավուզի
պազի
միւթալաաթ
տախի
իլաւէ
էթմիշ
օլտուղունտան
թարիխի
իլանտեն
իթիպարեն
պիր
մահ
միւտտեթլէ
թաթիլ
իտիլմիշտիր»:
91
թշրինի
սանի
24
վէ
92
զիլքատէ
71
Թատրոնի
դադարումը,
ինչպէս
որ
կը
հասկցուի
վերոգրեալ
ծանուցումէն,
Մուշէն
առնուած
նամակն
սեւ
գիծերով
շրջապատելնէս
ու
անոր
վրայ
չափազանց
լեզու
գործածելնէս
յառաջ
եկած
է:
Եթէ
գիտնայինք,
որ
սեւ
շրջանակը
մեր
հասկցածէն
տարբեր
կերպով
պիտի
նկատուի,
եթէ
գիտնայինք,
որ
մեր
լեզուն
չափազանց
պիտի
կարծուի,
ո՛չ
այդ
սեւ
գիծերը
կը
դնէինք,
ո՛չ
ալ
այդ
լեզուն
կը
գործածէինք:
Մենք
այնպէս
համոզուած
էինք,
որ
Մուշի
նամակն
սեւ
շրջանակի
մը
մէջ
դնելով՝
հետեւած
էինք
տպագրութեան
այն
ամենապարզ
կանոնին,
որով
խմբագիրներն
սեւ
շրջանակի
մէջ
կ՚առնեն
տխուր
լուրերն.
մենք
այդ
լեզուն
գործածելով՝
վստահ
էինք,
որ
մեղմ,
օրինաւոր,
աղերսալի
եւ
գթութիւն
հայցող
թշուառի
մը
լեզուն
կը
խօսէինք.
սխալած
ենք
եղեր,
եւ
մեր
սխալանաց
պատիժը
կրեցինք:
Սակայն
այս
հարուածն
մեզի
այնքան
դառն
երեւցաւ,
որ
մինչեւ
այսօր
ո՛ւր
որ
սեւ
գիծ
մը
կը
տեսնանք
կոր
նէ`
հազար
մղոն
հեռուէն
կը
քալենք
կոր.
եւ
աս
ալ
բնական
է,
կէոզ
կէորտիւյինտեն
գորգար
կ՚ըսէ
տաճկական
առածը.
եւ
որովհետեւ
մարդս
պէտք
է
որ
վնասուած
բանէ
մը
խրատուի
եւ
անկէ
հեռու
փախչի,
մենք
ալ
հրաման
ղրկեցինք
տպարան,
որ
թերթերնուս
մէջ
որչափ
գիծ
կայ
նէ`
ամէնն
ալ
դուրս
վանէ.
թող
գիծէն
գալիք
բարիքն
Աստուծմէն
գայ:
Ասոր
ի
պատասխան՝
տպարանապետը
հարցուցած
էր`
թէ
գիծն
հանէ,
տեղը
ի՞նչ
դնէ:
Գիծերն
հանէ՛,
տեղը
ինչ
կ՚ուզես
նէ`
ան
դիր,
ըսինք
իրեն:
Ուրախ
ենք,
որ
տպարանապետն
անմիջապէս
կատարեր
է
մեր
խնդիրքը,
որով
Թատրոնն
այսօր
առանց
գիծերու
ներկայանալով՝
դադարման
առիթ
տուող
բաներէն
մին
իր
մէջէն
պակասեցուցած
կ՚ըլլայ:
Աստուած
մէյ
մ՚ալ
ասանկ
ցաւ
չցցունէ…
