Փառք
քեզ
Տէր
եւ
Արարիչ,
մեզ
ոորմեայ.
որ
տուող
ես
մարդկային
միտք
եւ
սգայ.
քու
ստեղծուածն
են
ի
յաշխարհս
զինչ
որ
կայ.
ամենայն
շունչ
կենդանու
քեզ
փառք
կու
տայ.
գոհանամ
ի
քէն
Քրիստոս,
անմահ
արքայ.
որ
տուիր
ինձ
ժամանակ
մինչեւ
ի
սմայ.
Դ
տարի
զտիւ
եւ
գիշեր
աշխատեցայ.
ի
բազում
աւրինակից
յաւարտի
սայ.
գրեցի,
կատարեցի
զի՛նչ
բան
որ
կայ,
ի
բառից
բժշկութեան
զի՛նչ
որ
գտայ.
աւարտեմ
զսայ
Ե
լեզուաւ,
զի՛նչ
որ
ուսայ.
ի
հայոց,
եւ
ի
յունաց,
եւ
յարապկայ,
ի
պարսից,
եւ
ի
թուրքաց,
քիչ
լադինայ.
ի
հայոցն
եմ
արարել
ըսկիզբն
դորայ,
ի
վերայ
այբուբենից
զի՛նչ
դեղ
որ
կայ.
եւ
զֆէն
այլ
կու
յիշեմ
ի
վերջքն
դորայ.
ես՝
բժիշկ
Ամիրտովլաթ,
հայրս՝
Եղիայ.
որ
ծնել
եմ
ի
քաղաքն
Ամասիայ.
ես
հիմայ
եմ
բնակել
ի
Բիւզանդիայ.
որ
իսկի
դորա
նման
քաղաք
չկայ.
որ
աթոռն
է
թուրք
ազգին
հիմակ
որ
կայ
որ
ասեն
տաճիկ
լեզուաւ՝
Կոստանդինայ:
Գծողին
եւ
շինողին՝
ո՛վ
որ
կարդայ,
Ողորմի
Քրիստոս
որ
ասէ,
թէ
Հայր
մեղայ,
որ
ի
բանս
ա՛յլ
պակաս
իրք
չի
մնայ:
Փառք
քեզ,
Տէր,
Հայոց
թուականըն՝
ԼՄՆԱՅ:
(Յիշատակարան
ստացողին.
տարբեր
գրով
գրուած:
)
Ի
գալն
Ֆռանկաց՝
հանդիպեցայ
ի
քաղաքն
Իլով,
որ
կոչի
Լեհ:
Ըստացայ
գիրքս
այս՝
ի
Ղազար
վարդապետէ,
ես
մեղաւոր
Երդամս.
որ
է
Բառգիր
Հաքիմարան
հայոց
բառովն,
արաբացոց,
թուրքաց,
պարսից,
հոռոմոց,
(եւ)
սակաւ
ինչ
ֆռանկաց:
Ստացայ
վասն
հոգոյ
իմոյ՝
ի
հալալ
ընչից
իմոց,
բերի
յերկիս
Հայաստան,
լի
իմաստութեամբ:
Ո՛վ
ստանայ
կամ
ընթեռնու՝
լի
առնէ
ամենայն
իմաստութեամբ.
լնու
եւ
ճարտար
առնէ:
Աղաչեմ
զձեզ,
ո¯վ
ընթերցողք
իմաս(տ)նայտառիս,
յիշել
զմեղաւոր
Երդումն,
եւ
զհայրի
իմ՝
Պայխանն,
եւ
զմայրն
իմ՝
Ըմպրիշատն,
եւ
զորդիքն
իմ
Բ՝
Սահակն,
եւ
զփոքրն
իմ
եւ
զմեծն,
եւ
զամենայն
արեան
մերձաւորսն
իմ
յիշել
աղաչեմ,
եւ
Աստուած
ողորմի
ասել:
Արդ,
գրեցաւ
ի
թըւականիս
Հայոց
ՌԿԶ
(=
1617),
ի
քաղաքն
որ
կոչի
Իլով,
ի
թագաւորութեան
Շահապազին,
ի
հայրապետութեան
Տեառն
Մելիքսեթ
կաթողիկոսին,
եւ
յառաջնորդութեան
հոգեւոր՝
Տէր
Մեսրոբին
արհեպիսկոպոսութեան.
եւ
յառաջնորդութեան
մարմնաւոր
կենցաղոյս՝
խօճա
Սաֆարին:
Աստուած
զիւրեանքն
ընդ
երկայնաւուրս
պահէ:
Ամէն:
]
ՎԵՐՋ
