ՄԻԱՅՆ
ԱՆՈ՞ՒՆԸ
Երեւանի
բանաստեղծներէն
Յովհ.
Շիրազ,
որուն
յաջող
արտադրութիւնները
յաճախ
կ’արտատպենք,
երեք
սիւնակ
ոտանաւոր
գրած
է,
«Մարդկանց
Անունները»։
Բանաստեղծը
այս
առթիւ
կը
յիշէ
յատկանշական
անուններ
եւ
մականուններ,
«Չպլախենց»էն
մինչեւ
«Եախշիբէկ»,
«
Մղդսի»,
«Ուխտանէս»
եւ
«Հաճի»։
Կը
ծաղրէ
Աստուածաշունչէն
առնուած
անունները
եւ
մականունները,
նաեւ
անոնք,
որ
ազնուականութիւն
կը
բուրեն
(Իշխանեան)։
Յետոյ
կը
շարէ
դէզ
մը
օտար
անուններ,
Իլիոնա,
Մայքըլ,
Ալբերտ,
Կլատիս,
Նովելլա
։
Եւ
դեռ
ինչ
որ
գիտենք
ամէնքս
ալ։
Եւ
անոնց
կը
հակադրէ
հայկական
գեղեցիկ
անուններ.
-
Հայկ,
Վարդ,
Արտաւազդ,
Արաքս,
Աղաւնի,
Յասմիկ,
Շողիկ,
Ցօղիկ,
Արմէն,
Արմենուհի,
Վահան,
Շաւարշ,
եւայլն։
Եւ
կը
բացագանչէ,
արդար
դառնութեամբ.
Էլ
ո՞ւր
մեր
լոյս
լեզուն
մարել՝
Արեւմուտքի
դէմ
խոնարհել.
Ու
թող
այնտեղ
Չեմման
Չեմմա,
Աստղիկն
այստեղ
Աստղիկ
մնայ։
Քանզի
ամէն
ազգի
անուն
Իր
տարազն
է,
իր
իսկ
լեզուն.
Ինչո՞ւ
հագնիս
ձեւն
ամէնի,
Երբ
քոնն
ունես,
ո՛վ
քաղքենի։
Իր
բուն
գոյնից,
Իր
անունից,
Իր
մայր
լեզուից
ձեռք
քաշողը՝
Վերջն
էլ
կըտայ
իր
մայր
հողը։
Աշխարհը
դաշտ,
ազգերն
իր
մէջ,
Ծաղիկներ
են
պէս-պէս
ու
պերճ։
Ամէն
ծաղիկ
իր
բոյրն
ունի,
Իր
գոյնն
ունի,
Տարազն
ունի
իր
հայրենի։
Դու
քո
Շուշանն
ինչո՞ւ
թողես՝
Օտար
դաշտի
լիլիան
քաղես։
Խորապէս
ազդուելով
այս
բողոքէն,
ես
ալ
փորձեցի
ոտանաւոր
մը
թխել.
Երբ
դուն
ունիս
յափշտակիչ,
Ինչո՞ւ
կ’ըսես
զաւթիչ-մաւթիչ։
Ի՞նչ
բոյր
ունին
լաւուրիատ,
Պրեզիդենտ
կամ
դելեգատ,
Ասամբլիա
կամ
դեպուտատ։
Դեռ
լեյտենանտ
եւ
ադմիրալ,
Մայոր,
սալիւտ
եւ
գեներալ.
Ապա
նաեւ
կեղծ
պեսսիմիստ,
Եւ
մոնումենտ
կամ
ոպտիմիստ.
Պրեմիեր
եւ
սեսիա
Էլեմենտար
կոնցեպցիա,
Յետոյ
վուլգար
պոլիմիգա,
Ռեսպուբլիգա,
կրիտիկա.
Ձեր
երկրի
մէջ
բառգիրք
չկա՞յ։
5
Մայիս
1954
