Հայրէններու բուրաստանը

ԵՐԿՐՈՐԴ ՏԱՂԱՇԱՐՔ

Ա.

Դու ծառ ես նարընջենի, —  քեզ հազար անուն կու պիտի, —

Որ մէկն է ի հասք եկեր, մէկ ծաղկեր, մէկ դեռ, կու ծաղկի։

Դու բարձր ես բերդի նըման, հաւ ի քոյ վերայ չանցընի։

Ոսկի կայ ի քոյ միջին, ոսկերիչն ի ներս կու բանի.

Ծառայ ոսկերչին լինիմ որ զոսկին ի բան կու տանի։

Բ.

Ես աչք ու դուն լուս, հոգի՛, առանց լուս աչքըն խաւարի,

Ես ձուկ ու դուն ջուր, հոգի՛, առանց ջուր ձուկըն մեռանի։

Երբ զձուկն ի ջըրէն հանեն ՚ւ ի այլ ջուր ձըգեն, կու ապրի,

Երբ զիս ի քենէ զատեն, քան զմեռնիլն այլ ճար չիլինի։

Գ.

Կարօտ կարօտովդ էի, հասրաթովդ ի ժուռ կուգայի.

Անկարծ ինձ ի դէմս ելար ՚ւ ես ստոր կուման չունէի,

Զինչ մէկ մ՚որ ծարւած լինի եւ ի պաղ աղբիւր հանդիպի,

Դընէ զդընչիկն  ու խըմէ, որ սըրտին թալուկն անցընի։

Դ.

Սուտ է որ կ՚ասեն, եղբա՛րք, թէ ՚նտանի կաքաւ չիլինի.

Մէկիկ մ՚ես երէկ տեսայ ՚ւ երնեկ է զիր տէրն որ ունի։

Ուներն ղալամով քաշած ՚ւ իր բերա՛նըն շաքրով ի լի.

Զմեռելն ալ ի գիրկն առնուր ՚ւ ի ծոցուն հանէր կենդանի։

Ե.

Այսօր ինձ երնեկ տըւէք քան զամէն օրերն աւելի.

Իմ եարս ալ ինձ հիւր երեկ, երնեկ է զիս ՚ւ երնեկ է լի։

Փըռեմ քեզ մախմուր խալի ու բերեմ քեզ շատ հարիֆնի.

Հընցկուն հարիֆնի բերեմ որ ամէնն ի քեզ նըմանի.

Ծօվերդ քեզ գինի անեմ ու զնաւեր՛ըդ տօստօքանի։

Զ.

Ազեստէ քաղած ես դուն ու դըրած ի ոսկի սինի.

Ասի թէ կտրեմ ըզվարդ, լուկ առնեմ ըզհոտըն վարդի.

Նա մարդ ի վըրայ երեկ, թող բաժին լինայ Գըրօղին.

Երթամ աղաչեմ զԱստուծ որ ելնէ հիւանդն ի հաշի նաշին։