Հայրէններու բուրաստանը

ՏԱՍՆԵՐԵՔԵՐՈՐԴ ՏԱՂԱՇԱՐՔ

 

Ա.

Ա՜յ իմ գեղեցիկ պատկեր, որ աչերդ է ծով տէրինտաս,

Այտոր չեն ասեր վատ կըրակ որ մարդու կուտաս.

Այտով դուն ինծի նայէ՛ որ լնամ հետ քեզի հաւաս.

Թէ դու ինձ հաւաս ունիս, ես շինեմ քեզ ոսկի խաֆաս,

Դըռնակն արծըթէն դընեմ որ հոգուս տունն երթաս ու գաս։

 

Բ.

Մահալօքս ի վար կուգ՚ի, նա տեսայ մոմեր ղատըւած.

Ի յան մոմերուն տակըն սիրոյ տէր մանուկ մ՛էր պառկած.

Մոմն ալ գէմ հայրէն ասաց՝ ողորմա՜ծ՝ ու սրտէն իլաց,

«Սէրըն կտրիճըն ունէր, կըրակն իմ գըլուխն է վառած»։

 

Գ.

Մահալօքս ի վար կուգ՚ի, նա տեսի լաթեր լըւացած.

Ի յան լաթերուն միջին լըւացած շապիկ մ՚էր փըռած.

Իր կուծքն է ղալէմ քաշած ու թեզնիքն է մատենեհարած.

Անոր տէրն ի յիս պիտէր՝ զիս հազար դեկան թէ գընաց։

 

Դ.

Եղբա՛յր, զիս գերի տարած ու Հըռոմ դին է վըտարած,

Դարձած ու ի ետ բերած ի մ եարին ծոցն է զընտանած,

Կղպանք ալ ֆրանկի զարկած ու բալնիքն է հետ վըտարած,

Երկաթն աշխարհէս հանած՝ դարբընուն աչուին է խառնած։

 

Ե.

Մահալօքս ի վար կուգ՚ի, նայ տեսայ դռնակ մ՚ալ ի բաց.

Մըտայ ու բարեւ տըւի, նայ տեսայ իմ եարն ալ ի հաց.

Կթխակ մի գինով լեցած իմ եարին առջեւն է դըրած.

Իմ եա՛ր, խըմէ՛ իմ դիմաց, որ ելնէ հոգիս քո դիմաց։

 

Զ.

Մահալօքս ի վար կուգ՚ի,  իմ եարին շունընն զիս ի խած.

Իմ եարս ի դռնէն ի դուրս՝ «ՉԷ՜խ, մուրտա՛ռ, թո՛ղ զնա ի բաց.

Դուն այնորմէ ինչ կ՚ուզես՝ երբ նա մեր կըրակն է վառած,

Թէ կանգուն ու կէս դանակն անողորմ ի սրտին էած։

 

Է.

Մահալօքս ի վար կուգ՚ի ծուռումուռ հազար սօխախով.

Իմ եարս ալ ի դէմս  ելաւ, լօք բարեւ երետ հէճապով.

Գիրկ ածի ու պինդ պագի զիր աչերըն խիստ կարօտով,

Կ՚երթար ու կ՚ասէր լալով թէ՝ ի խաղք եղաք ցորեկով։

 

Ը.

Մահալօքս ի վար եկի, նայ տեսայ ըզքեզ կանգընած,

երեսդ է լուսնի նըման բոլորեալ, տեսդ՝ արեգական.

Ոնց որ դու ելնես քալես, արեգակակերպ կու փայլես.

Ոնց որ դու ի տուն մտնուս, խաւարի ամէն աստընւորս։

Ոնց որ առաւօտ լինի, գամ ի դուռդ ասեմ թէ՜ Արի՛,

Արի՛ որ տեսնունք իրար ու գանգատ անենք հետ իրար,

Արի՛ որ պագնեմ զաչերդ, ուներուդ կարօտ չիմընամ։

 

Թ.

Մահալօքս ի վար կուգ՚ի, նա տեսայ սիրեցի ըզնա.

Մանգներ էր սէլվի նըման իր ճօհար անձկանց ի վերայ։

Մատներդ է մոմի նըման, ուներդ է թուխ ամպի նըման.

Աչերդ է ծովու նըման, աշխարհըս չըկայ քեզ նըման։

 

Ժ.

Շիրին է լեզուդ անուշ, պըռկընիդ է ամրաւ ու նուշ.

Բերանդ է փոքրիկ ՚ւ անուշ, չարըըմիդ աչքըն հազա՛ր փուշ։

 

ԺԱ.

Իմ եարն ի յիսնէ գընաց, լեռ ու ձոր հաւսար հետըն լաց,

Երկինք ու գետինք թնդաց, աստղունաք մէկ մըն չըմընաց։

 

ԺԲ.

Իմ եա՛ր, եմ գըրեր ղրկել, ա՛ռ կարդա՛ թէ ի՞նչ կայ գըրած.

Բոլոր գիրկուծոց գըրաթ, մէջըյմէջ պագեր  կարօտած։

Ա՜յ իմ նոր սիրուն սիրած, նոր սիրուն սրտով հակընած,

Առած ու սիրով տարած ՚ւ իր ծոցուն տէր մի է դըրած։

Իր ծոցն է լուսով լըցած ՚ւ իր նըման իսկի չէ գըտած։

Իմ եա՛ր, եմ գըրել ղրկել, ա՛ռ կարդա՛ թէ ի՞նչ կայ գըրած,

Բարեւ եմ սիրով գըրած ու տեսուդ խիստ եմ կարօտած։

 

ԺԳ.

Ա՜յ իմ նըշենի ծաղիկ, դեղնեցար ու դարձար ի նուշ.

Բերանդ է փոքրիկ անուշ, պըռկընիդ ամպրաւ ու նուշ։

Այն օրն ի մօրէն ծընար, դուն լայիր ամենք խնդային.

Հանց մաքուր ե՛լ յաշխարհէս, թ՚երկիր լայ՝ նա դու ծիծաղիս։

 

ԺԴ.

Երբ կին տեսնեմ, ցանկանամ, դըժոխոց դուռըն մօտենամ.

Երթամ յանապատ կենամ, ո՛չ տեսնում, ո՛չ ցանկանամ։