ՏԱՍՆԵՒՎԵՑԵՐՈՐԴ ՏԱՂԱՇԱՐՔ

 

Ա.

Տեսայ իմ հոգուս հոգին՝ զարդարուած ու բաղնելըւայ.

Ես ալ ի դէմիկն ելայ՝ նեղ սօղմախ ու խիստ ղալապայ,

Պէչան ալ ի վեր տարաւ, ուներովն արաւ թէ՝ Գընա՛,

Գընա՛ ու գիշերն արի՛, պա՛գ հազար մինչ որ լուսանայ.

Քեզի գիրկուծոց անեմ որ ամէն դիժարս դուրանայ։

 

Բ.

Գիշերս ես ի դուս ելայ, մանտր ու մեծ թաթաւն ի վերայ.

Իմ եարն դռնէ դուռ ընկեր զինչ նըռան հատըն կու դողայ.

Ով Աստուծոյ է ծառայ՝ իր փակուած դռնեկըն բանայ.

Թող զիս իր ծոցիկն առնու՝ ինչ որ աս մուըթն լուսանայո

 

Գ.

Երէկ ցորեկով բարով տանէին մէկ եար մի ճորով.

Ըզնա ճորով է տարած կամ խաբած է զինք դըրամով.

Սէրն որ դըրամով լինի, զինք էրել պիտի կըրակով.

Սէրըն խնծորով պիտի կամ տրհէմ տրհէմ շէքերով։

 

Դ.

Ասա՛ ու լըսէ՛, իմ եա՛ր, ոնց որ չէ տարեր քունըն զիս.

Ոնց որ քունըն զիս տանի, ամանա՛թ որ այլ չիխօսիմ.

Զարթնում՝ ես քէ քուֆըր տամ, որ ոտից մատանց դու երիս.

Ատոր էրել ի՞նչ պիտի, բեր դընեմ երեսդ երեսիս։

 

Ե.

Տարին տասուերկու ամիս՝ կու տապիմ ի մէջ զնտանիս.

Օրեկ մըն չելար չեկիր՝ «Ի՞նչ կ՚անես կամ ո՞նց կու լինիս. »

Ելար ու ան պահն եկար որ առել հոգիս բերանիս.

Մեռնի՜մ ես ի քո սիրուդ, որ երթաս յիսնէ խալըսիս։

 

Զ.

Ա՜յ իմ նուռ ու նուշ բերան, նուռ ու նուշ ծաղիկ ՚ւ ըռահան,

Դու հազրեվարդի նըման, մարըն չէ բերել քեզ նըման.

Պըռունկդ է լիմոն նըման, կու բանաս դու մարդու մատան.

Լեզուդ է պուլպուլ նըման, կու գովէ զինչ գարնան նըման։

 

Է.

Ով որ սիրոյ տէր մանկան չողորմի, ինքըն մեռանի՜,

Իր մահն ի մորին լինի ՚ւ իր բերնին հաղորդ չի գտուի՜.

Օձերն ալ թաւութ կապեն, խատ գորտերն ի սարկաւագնի,

Ագռաւն ալ երէց լինի, սեւ ճայեկն իւր հաբեղանի։

 

Ը.

Կանչեմ, ալանի կանչեմ ուր որ իմ ձայնըն հասանի.

Թող աւազանի ծընունդ մարդ սիրուն պէլան չընկընի.

Սէրն ալ գէմ ոտուի ունի ու ձեռուի՝ զէտ էտ հարամի.

Եկէք հարամին տեսէք, հարամին որ նետ մի չունի,

Անդուր ՚ւ անըսպառ եկեալ անգըրօղ հոգիս կու տանի,

Եկեր ի գըլուխս ելեր՝ երեսօքս ի քարշ կու տանի։

 

Թ.

Եկին ու բերին խապար, թող լեզուն չորնայ բերողին։

Քո եարն ի Պուռսայ քաղաք նայ տեսաք ի մէջ շուկային.

Ձեռկունքն է դալալ տըւել ու նստել առջեւ գընողին.

Գընո՛ղ, գընէ՛, մի՛ վախել. վա՜յ հազար իմ կորսընողին։