Հայրէններու բուրաստանը

ՏԱՍՆԵՒՄԷԿԵՐՈՐԴ ՏԱՂԱՇԱՐՔ

 

Ա.

Գիշեր ու ցորեկ կուլամ, անճափ իմ եարըն կու լըսէ՞.

Անչաք ողորմուկ կուլամ՝ աչերուս արիւն կու կաթէ.

Այն իմ հեռացած երաէն ով ինծի խապար մի բերէ,

Հաշու է զիմ ելած հոգին դարձուցեր ՚ւ ինծի կու բերէ։

 

Բ.

Ա՜յ իմ ըռանա հնդիկ, աչքդ է թուխ ու ծոցդ է էգի.

Կ՚ ուզեմ որ մտնում ի ներս, կու վախեմ օտար մարդու է։

—Ծօ՝, դուն մո՛ւտ ու մի՛ վախել, խամգողին տուըն աւիրի,

Երկու աչքըն կուր դառնայ, գէշ լեզուով ըզմեզ չանիծէ։

 

Գ.

Բարակ մէջն ու թուլ գօտի, ես ըզքո տէրըն գիտէի,

Քո տէրն այլ աղքատ պիտէր, զիս՝ խօճա, որ զքեզ գընէի։

Քո գինդ է հազար մըսրի, ես հազար կուտամ աւելի.

Աւելին այնոր կուտամ որ երեսն երեք ծին ունի.

Ամէն ծին գոհար աժէ, գիրկուծոց պագ մըն աւելի։

 

Դ.

Ով որ ճերմակ ծոց ունի, թող կապուտ շապիկ հագընի.

Կոճակն այլ արձակ թողու, ով տեսնու՝ սրտիկն արունի։

Երթամ աղաչեմ զԱստուած՝ լեղակին հունտըն հատընի,

Ո՛չ նա այլ կապուտ հագնի, ո՛չ մանկան սիրտըն արունի։

 

Ե.

Քա՛յ քո Աստուծու սիրուն, քո մէկիկ աղբօրն արեւուն,

Կամ ա՛ռ զիս ի ծոցդ ի քուն, կամ տաստուր տուր երթա՛մ ի տուն։

— Ոչ կ՚առնում քեզ ծոցս ի քուն, ոչ տաստուր տամ երթաս ի տուն։

Սահուն ՚ւ երերուն  պահեմ ինչ որ գայ լուսն առաւօտուն։

 

Զ.

Դէմ առաւօտի լուսուն՝ գայ ջըրի ձայնիկն ու բադուն,

Այնպէս սիրոյ տէր մարդուն՝ ինքն ու իր եարըն մէն ի քուն,

Երեսն երեսին դըրեր ու ձեռուին ի մէջ ծըծերուն։

 

Է.

Քո ծոցդ է ճերմակ տաճար, քո ծըծերդ է կանթեղ ի վառ.

Երթամ ես ժամկոչ ըլլամ, գամ լինիմ տաճրիդ լուսարար։

— Գընա՛, ծօ՜ տըղայ տխմար, չիվայլես տաճրիս լուսարար,

Երթաս դուն խաղով լինաս ու թողուս տաճարս ի խաւար։

 

Ը.

Քանի մարըն զիս բերել, քահանի չեմ խոստովաներ,

Ուրտեղ քահանայ տեսեր՝ նա ծըռեր ճամբուս ու ելեր,

Ուրտեղ մէկ աղուոր տեսեր, գիրկուծոց ՚ւ ի դէմ գընացեր,

Ծոցիկն եմ ժամտուն արել, ծըծերուն եմ խոստովաներ։

 

Թ.

Ծառ արմաւենի ես դուն որ ի վեր գնացեր քան ըզհեղ,

Քո հաւ սիրամարգդ եմ ես, գամ շինեմ ի քեզ տուն եւ տեղ.

Առնում ի սարերդ  ելնում ու ծաղիկ քաղեմ սիրու դեղ,

Թռնունք իմ շինուածք իջնունք՝ աւիրեմք շատոց տուն ու տեղ։

 

Ժ.

Ծառայ քո դընչին մեռնիմ որ ճերմակ է զէտ կարագ եղ.

Երեսդ է կարմիր զէտ վարդ, պըռունկներդ է պագնելու տեղ.

Օնքերդ ես ի վեր քաշել ի վըրայ բերել զէտ անեղ.

Աչուերդ է ի ծով նըման որ հազար ձուկըն կայ ի լեղ։

 

ԺԱ.

Ա՜յ իմ աղբերաց արուն, որ բուսար ի մէջ քարերուն,

Աչուիդ ի նարկիզ նըման, մէկն ի քուն ու մէկն ի զարթուն։

Վախեմ թէ ըզքեզ որսաց ու զրկեն զիս ի քո տեսուն.

Առանց քեզ ես ո՞նց ապրիմ կամ տանի իմ աչերըս քուն։