Հայրէններու բուրաստանը

ԵՕԹՆԵՐՈՐԴ ՏԱՂԱՇԱՐՔ

Ա.

Կ՚ուզե՞ս որ ազիզ կենաս, որ ամէն մարդ ըզքեզ սիրէ,

Դուն հողու նըման կեցիր, որ ամէն մարդ ըզքեզ կոխէ։

Քան զերկաթն այլ ի՞նչ ամուր, որ կըրա՛կըն զինք կու հալէ։

Դու ջըրի նըման կեցիր որ կըրակն ի քենէ վախէ։

Բ.

Դաւիթ մարգարէն կ՚ասէ՝ Ապրեցո՛յ ի մարդոյ չարէ,

Մարդոյ չարըն հանց վատ է որ զգազանքն ի լեռն ածել է.

Զառիւծն ի զընճիլ դըրած՝ չոպանին կուտան թէ՝ Քաշէ՚.

Շատ է չոպանին զահլան, առիւծին առջեւ կու քաշէ։

Գ.

Մարդն որ սիրելի անես, նա զասլըն մարդուն դու քըննէ՛.

Հատ ան մարդուն մի՛ նըստիր, երբ ըզքեզ զըրուցէ,

Ըզնետըն մահու ձըգէ ու զաղե՛ղըն դառնայ պահէ,

Զարիւնըդ զէտ ջուր վաթէ, դառնայ մէկ խօսօք վըճարէ։

Դ.

Յիմ շատ կունահին ահէն զիս երերն ու լացն է առեր.

Ոչ ով չէ պատճառ եղեր, չեմ այլոց ձեռօք ես խաբուեր.

Իմ սըրտիս յօժար կամօքն ի ամէն մեղքն եմ հանդիպեր,

Միոյ հակառակ կացեր, զօրինաց ցանկն եմ պատառեր։

Ե.

Աշխարհս է ի ծով նըման ու մարդիք ի ներս կու լողան։

Մարմինքն են նաւի նըման, հոգին գա՛նձ է անապական.

Մարդիք զինչ գարնան ծաղիկ փըթըթին ՚ւ այլվի չորանան.

Երանի՜ հազար բերան արդարոցն աւուր գալըստեան։