Հայրէններու բուրաստանը

ԵՐԵՍՈՒՆԵՒՄԷԿԵՐՈՐԴ ՏԱՂԱՇԱՐՔ

Ա.

Գիշերս ես ի դուրս ելայ, քիչ մի լուրջ ու քիչ մի գինով.

Իմ եարըն ինձ դէմ դիպաւ, ծոցն ի լի կարմիր խընծորով.

Ձեռըս տարի, ձայն տըւի. նա կանչեց տարաւ ճըղներով.

Մանկտի՛ք, ձեր արե՛ն ասեմ, գէմ չառի ես իրմէն ճորով։

Բ.

Քանի՜ ու քանի՜ ասեմ՝ Մի՛ երթալ ի սէրըն կընկան,

Որ նա չաւիրէ զանունդ ու լընիս փողոցի նըման.

Էն որ թողել զիւր հալալն ու եկեր քեզիկ երեւան,

Կարող է ըզքեզ սիրէ ու մէկ էլ առնէ քեզ փոխան։

Գ.

Է՜ր իմ կարմըրուկ խընձոր, բարակիկ ճուղըդ կու կենաս.

………     տերեւ քեզ, արեւէդ մահրուկ կու մընաս.

Երեսդ ի լուսին արա Սուրբ Խաչին՝ որ կարմըրանաս,

Քաղեն ի սաւհաթ տանին, դու ամէն մարդոյ պիտենաս։

Դ.

Իմ բարձրագընաց լուսին, շատ բարեւ տար իմ գօզալին։

— Քո բարեւըն ես տանիմ, չեմ գիտեր տունըն գօզալին։

—Գօզալն ի վերին թաղին, բարձըր պատն ու ծառն ի միջին.

Գընա՛ ու կամար կապէ՛, շողդ իջնէ ի դրախտին միջին.

Ըսկըսիր (?) բարեւըն տո՛ւր, աչքըն բա՛ց էն իմ գօզալին։