Հայրէններու բուրաստանը

ՉՈՐՐՈՐԴ ՏԱՂԱՇԱՐՔ

Ա.

Իմ եարս ՚ւ ես մէկտեղ եկաք, բռնեցաք մեք զԱստուած վըկայ.

Մեծ ղավլ ու երդում արաք՝ Գօթենա՜ յ ով սէրն ուրանայ։

Խօ՛յ եար, թ՚ուրանաս դուն զիս, ստեղծօղէն զաւալ քեզի գայ.

Զէրայ սիրու տէր արիր, այս խալխին լեզուն ի վըրայ։

Բ.

Հա՜յ իմ ճերմակ ծոց բազայ, ճերմակ ծոց ու ծինն ի վըրայ.

Քո բունդ է անտառ մորին ՚ւ արթըւին ահիկն ի վըրայ.

Երթամ քաջ արծիւ լինամ, գամ կըռուիմ մինչ որ լուսանայ.

Թ՚ ապրիմ նա անուն հանեմ, թէ մեռնիմ՝ հաշուեմ թէ չեղայ։

Գ.

Ահա կու գընամ, հոգե՛կ, լուկ ուրախ կացիր ու խնդա՛,

Նա դու բարձր անցի՛ր  ՛ւ ասա՛ թէ բարով ես խալըսեցայ.

Թուխ ամպ եմ դէմ քո աչիչդ. պահ մի որ այս  ամպս վերանայ,

Այնժամ ես քեզ պիտենամ՝  մինչեւ գայ խելքունքդ ի վերայ։

Դ.

Այս աստընւորիս վըրայ սիրու տէրն ունի մեծ պալայ.

Մօլլան երբ զտըվան կուտայ, սիրու տէրն քան զուռ կու դողայ։

Մօլլա՛յ, գէմ հերիք կանչես, գիտացաք որ կու լուսանայ.

Երթամ աղաչեմ զԱստուած որ զիմ ցաւս ի քեզ փոխենայ։

Ե.

Եկին ու խապար բերին թէ ելեր քո եարն ու կուգայ.

Եկէք մենք ի դէմ երթանք, որ նորա սիրտըն չիմնայ.

Պագնենք զիր կարմիր երեսն, որ աշխա՛րհըս չէ գին նորա.

Առնունք զիր ոտից փոշին որ աչերս քաշենք թութիայ։

Զ.

Ըզգզած բամպակն ո՞վ տեսել՝ զարեգակն երեսք ի վերայ,

Զլուսինն ալ ի ծոցն առեր ու կղպել զկոճակն ի վերայ։

………………………

………………………