Հայրէններու բուրաստանը

ՏԱՍՆԵԿՈՒԹԵՐՈՐԴ ՏԱՂԱՇԱՐՔ

Ա.

Իմ եա՛ր, ի քո շատ սիրուդ արծըթէ դալամ շինեցի,

Զատ քո ըռանայ սուրաթ ի յաջոյ թեւըս գըրեցի.

Ցորեկն ի վրան հայէի, քո սիրո՛վըդ կըշտանայի,

Գիշերն երեսիս դնէի ու բարով ի լուսն ելնէի։

Բ.

Աչերդ է ծովուն նըման, ծով աչիդ ծառա՜յ լինենամ.

Քանի որ ի միտս ընկնիս, ի մահուն դուռըն կու գընամ։

Գ.

Քո սէրն է կըրակ նըման, կըրակըն երկաթ կու հալէ,

Իմ սիրտս է պատառ մի միս, կըրակիդ ի՞նչպէս դիմանայ։

Դ.

Երբոր չես սիրեր դու զիս, է՞ր կուգ՚իր լեզուովդ ի իխրար.

Հիմիկ ի՞նչ տեսար դու յիս, զինչ կ՚ասիր՝ զամէն սուտ ելար։

Ե.

Կօզա՛լ, մի՛ հագնիր կապուտ, մի՛ խաղար ու տար թեւերուդ,

Մի՛ գար ՚ւ ի դըռնովն անցնիր, մի՛ ճօճար, կօգա՛լ, արեւո՛ւդ։

Քո հարն ալ շատ վարձկ արեր, շատ կարմունջ կապեր գետերուն։

Դու ալ մէկ վարձկունք մ՚արաւ՛ , պագ մը տուր դընչիդ մօտերուն։