Զ
Այդ
կիրակի
իրիկունը
Բըթի—Շանի
պարտէզը
հոծ
բազմութիւն
կար։
Երեք
երիտասարդները
նստած
էին
այն
սեղանին
շուրջը,
ուր
էին
գարնան
կիրակին,
երբ
օրիորդ
Ստեփանեան
նշանուեցաւ։
—
Էտուարտ
տուտուն
եկաւ,
—
ըսին։
Էտուարտ
շատ
յաղթական
ներս
մտաւ.
այս
անգամ
նստաւ
քովերնին։
—Ի՞նչ
լուր,
—
հարցուցին։
—
Նորե՞ն
էսկիլէր
ալայըմ
պիտի
կանչէք,
—
ըսաւ
հեգնութեամբ։
—Բան
մը
չենք
գիտեր,
ըսէ
նայինք։
—Օրիորդ
Մարի
Ստեփանեանի
նշանը
ետ
եղաւ
հիմա։
—Վա՛յ,
—
գոչեցին
երեքը
մէկէն
ապշած։
Էտուարտի
յաղթանակը
փառաւոր
էր։
Այդպիսի
հաճոյք
երբեք
չէր
զգացած։