Հայրէններու բուրաստանը

ԵՐԵՍՈՒՆԵՐԿՈՒԵՐՈՐԴ ՏԱՂԱՇԱՐՔ

Ա.

Ո՞ւր է որ սիրեցաք զիրար, դուն ինձ մեղր եւ ես քեզ շաքար.

Հիմայ ի՞նչ տեսար դուն յիս որ դարձար զէտ երկաթ ու քար.

Զինչ որ չար աչկունք արաւ, թող կուրնայ եւ դառնայ խաւար.

Հիմայ չիսիրե՞նք զիրար. զըրուցէ՛, խըռով մի՛ կենար։

Բ.

Այս անցաւորիս վերայ իմ նասի՛պըն թող դուն լինիս.

Մըտեր ես ի մէջ սըրտիս, նաչքերուս, թ՚ի՜նչ խօշ կու թըւիս.

Իմ եարն ի քենէ կ՚ուզեմ, զայս հայիլս այլ է՞ր չիհաշուիս (?).

Եկեր է մահուան օրիկս, որ սապապըն դու չիլինիս։

Գ.

Իմ եա՛ր, թէ ի վեր հայիմ թէ ի վայր, քան ըզքեզ չըկայ.

Ամենն աստեղաց նըման, դուն ի մէջ պայծառ լուսընկայ.

Կաղանդն շնորհաւոր կ՚ասեն, ի տարին մէկ օր մի կուգայ.

Այսօր ինձ հազար կաղանդ՝ աչերուս, որ ըզքեզ տեսայ։

Դ.

Նայե՛ց ի վերայ քարին, լուկ զքարամն ի քեզնէ արա՛.

Քան զքարն այլ ամուր չկայ, նա ջըրին ճամբեկ նա կուտայ.

Ջաղցին քարն է հարիւր լիտր, ՚ւ ի ջըրին ահէն կու դողայ.

Իմ սիրտս է պատառ մի միս, քո սիրոյդ, ա՜մ, ո՞նց դիմանայ։

Ե.

Այսօր նոր արեւ ծագեց աչերուս՝ որ ըքեզ տեսայ.

Դեռ յորդորեցաւ սըրտիկս՝ որ բերնովս ի քեզ խօսեցայ.

Ձեր տունն ի բանէ եկի, զքեզ տեսայ՝ բանըս մոռացայ։

Ոտկունքս ո՛չ ի յետ կ՚երթայ ո՛չ յառաջ, սարկարտան եղայ։

Զ.

Տարին տասներկու ամիս կու հոտէր խընծորն ի գօտիս.

Ո՛չ գեղ ո՛չ քաղաք թողի, մէկ մի դեղ չասացլ խընծորին։

Աղջիկ մի վերի թաղէն նա կանչեց թ՚Արե՛կ մօտ ի յիս.

Առնեմ զքեզ ի ծոցս ի քուն, որ չերթաս ղարիպ մեռանիս։