ՊԻՏԻ
ԵՐԲԵՔ
ՉԳԻՏՆԱՍ
Թուխ
է
ան,
նման
թուխ
գիշերին՝
ուր
Աստղիկը
կը
նշողէ,
եւ
կը
հանգչի
Տալիլային
ոտքերուն
տակ,
յաղթահարուա՜ծ:
Իր
շունչը
խունկի
ամպի
մը
պէս
կը
բարձրանայ
գաղջ
օդին
մէջ:
Յամրօրէն
ու
դաշն,
կ'օրօրէ
տարտամ
երազը
յաղթական
սիրուհիին:
Եւ
կինը,
տժգոյն
ու
քաղցր
սփինքս,
կը
ժպտի…
ժպիտ
մը
արտակարգ՝
որ
կը
նուաղի
եւ
կը
վերածնի,
յետոյ
կանգ
կ'առնէ
գոց
բերանին
վրայ՝
ինչպէս
լոյսի
անհպելի
ծաղիկ
մը:
Սամսո՛ն,
նուաճուած
առիւծի
մը
պէս,
քնացիր
սիրենային
ոտքերուն
տակ:
Կարճատեւ
խօլութեանդ
խորհուրդը
կը
յաղթանակէ:
Ինչո՞ւ,
ինչո՞ւ
կ'աշխատես
բռնաբարել
Անծանօթը
իր
աչքերուն
կապուտագեղ
ջուրին
մէջ,
իր
անզուսպ
շրթներուն
վրայ,
եւ
սպիտակ
ու
դիւրափշրելի
ծոցին
մէջ,
որոնք
խորախորհուրդ
շիրիմներն
են
ճակատագրական:
Տե՛ս,
կինը,
իր
թխագանգուր
մազերուն
նմանող
թուխ
գիշերին
մէջ,
կ'ըմբոշխնէ
յաղթանակը
իր
անխուսափելի
ուժին:
Արու
բռունցքդ
խորտակուեցաւ
իր
լուսանուրբ
ձեռքին
տակ:
Մռայլադէմ,
դուն
կը
գոչէիր.
–
«Կ'ուզեմ
գաղտնիքը
սրտիդ,
հոգիիդ,
էութեանդ»:
Ան,
լըռիկ,
իր
գերիշխող
հրապոյրին
հպարտ
թովանքը
տուաւ
քեզի,
եւ,
պահ
մը
միայն
ընդվզած,
հլու
հպատակ,
պառկեցար
ոտքերուն
ներքեւ
այդ
ըմբոստ
կնկան…
Տարփական
երազդ
ներփակող
գիշերին
մէջ՝
Առեղծուածը
քեզ
կը
դիտէ
կնոջ
հպարտ
շրթներուն
վրայ
եւ
անոր
աստեղալից
աչքերուն
մէջ:
«Խե՛ղճ
յիմար,
կ'ըսէ
քեզի,
ես
անհպելին
եմ»:
Եւ
կը
ժպտի
իր
սփինքսային
ժպիտը:
Բարեգութ
Անահիտը.
–
«Քնացի՛ր»,
–
կը
մրմնջէ,
եւ
իր
գգուանքով
կ'անդորրէ
քեզ:
Տերեւուտքին
տակ
սիւքը
կ'երգէ
գաղտնածածուկ.
եւ
Տալիլան
թեքուող
գլուխիդ
վրայ
հակած,
բերան
բերնի
քեզի
կը
կրկնէ.
–
«Քնացի՛ր,
գեղեցի՛կ
յաղթուածս…
պիտի
երբե՜ք
չգիտնաս»:
Դուն
պիտի
երբե՞ք
չգիտնաս
թէ
ան,
տարփահա՛ր
Կիրկէ,
ինչո՛ւ
քեզ
ատեց,
ինչո՛ւ
քեզ
կանչեց,
ինչո՛ւ
եղաւ
գոռոզ,
եւ
ոչ
ալ
պիտի
ըմբռնես
թէ
ինչո՛ւ
իր
լուծը
փաղաքշօրէն
քեզի
տուաւ:
Տե՛ս,
խաւարին
մէջ
իր
բազուկները,
բաբախուն
թեւ
թռիչներու
նման,
քեզ
դէպի
իրենց
կը
քաշեն:
Քա՛ղցր
է
պարտուիլը
իր
դիւրափշրելի
ծոցին
վրայ:
Մոռցի՛ր
մոլուցքդ
ե՛ւ
իր
մարտահրաւէրը
ե՛ւ
իր
յաղթանակը:
Սամսոնն
եղիր
քու
Տալիլայիդ:
Խմէ՛
արբշռութիւնը
եւ
սէրը:
