Թարգմանութիւններ

ՄՈՐՄՈՔ

ՑՆՈՐՔԻ ՄԸ
Պիտի ապրիս այս սպիտակ էակին համար
որ ելաւ քու ցաւագին միսէդ:
ԱՏԱ ՆԵԿՐԻ

Ինչո՞ւ համար չեկար: Ես պիտի տայի քեզի այնպիսի սիրուն ու քաղցր անուն մը՝ որ ըլլար, առանձինն, արդէն փափուկ փաղաքշանք մը: Քեզի համար կ'երազէի մազեր ապրշում, թուխ ապրշումէ ալիքներ, ցանուցիր ցոլքերով, տարտամ ու խարտեաշ: Միսդ պիտի ունենար ճափոնավարդի գոյն մը, փթթուն կապտածաղիկներուն անբաղդատելի աչքերով, թարթիչներու քաղցրութեամբ: Կ'ուզէի որ ըլլայիր ա՜յնքան գեղեցիկ, ա՜յնքան պիտի սիրէի քեզ: Սէրի՛ս զաւակը, ինչո՞ւ համար չեկար:

Ամէն արշալոյսի, բերանիդ անկիւնը երկարաձգելով համբոյրս՝ պիտի բանայի բիբերդ աշխարհիս վրայ: Իրիկունը պիտի քեզի պատմէի հրաշազան հեքիաթներ: Քեզի համար պիտի սորվէի տիրամօր Օրր­եր­գը, եւ քու Մանուկ Յիսուսի ձայնդ զիս պիտի կոչէր՝ Մայր: Մաքուր շուն­չիդ առջեւ սիրտս պիտի բացուէր: Պիտի հետեւէի, հեռո՜ւն, հեռո՜ւն, դէպի պայծառ հորիզոնը՝ քու մաքրենի երազներուդ անմեղ թռիչքին… Երբ աղօթէիր թաթիկներդ միացուցած շուշաններու կամ սպիտակ զատկածաղիկներու նման՝ իմ վրաս պիտի խուժէր առաջին տարինե­րուս հաւատքը: Ի՜նչպէս պիտի խնամէի քեզ… Ինչո՞ւ չծնար, սէրի՛ս զաւակը:

…Թեւերուդ գողտրիկ շղթան վիզս ձգած՝ կեանքիս դառնագոյն բեռը թեթեւցուցած պիտի ըլլայիր. քեզի՛ համար պիտի ապրէի… ծի­ծաղդ հոգիիս դատարկութիւնը պիտի լեցնէր… Յարափոփոխ դէմքիդ վրայ, առնական շքեղ դիմագծերու հաւատարիմ պատկեր, ջերմագին խոյանքներուդ, ձեւերուդ կեցուածքներուդ մէջ՝ ես, նախանձախնդիր, պիտի ուզէի անցեալի նշոյլները հաւաքել: Ամէն օր, երբ արթննայիր, պիտի կարենայի ապրիլ այդ անցեալը կախարդական բիբերուդ առաջին նայուածքին: Եւ անոնց արեւասփիւռ աղուորութեանը խորէն Բացական իմ տրտմութեանս պիտի խօսէր: Բարեպաշտ ցնորքի մը ամէն մէկ նոր սարսուռին համար, պաշտէի պիտի քեզ իբրեւ բարեգութ աստուած մը, ո՜վ իմ սէրիս զաւակը… Ինչո՞ւ համար չեկար:

Քեզի համար կ'երազէի գաղափարական կեանք մը առանց պայ­քա­րի եւ առանց բախումի՝ միաշաւիղ ճամբու մը վրայ՝ որուն սահման­ները ըլլային Ճշմարիտը եւ Գեղեցիկը: Դէպի այդ փարոսները միշտ պիտի ուղղէի քայլերդ: Առնական պատեանի մը մէջ պիտի կաղա­պարէի մեծ, արու սիրտդ, իտէալի ծարաւով: Մեղմօրէն, շատ մեղ­մօրէն, հազիւ թէ հպելով նրբին ջղերուդ, քեզ միջամուխ պիտի ընէի ցաւերու խորհուրդին: Պիտի սորվեցնէի գութը խոհուն, բարութիւնը նորոգիչ: Անսարսափ եւ անզազիր պիտի կրնայիր հակիլ բոլոր թշուա­ռու­թիւն­ներուն վրայ: «Մի սիրե՛ր, – պիտի ըսէի քեզի, – եթէ սէրդ տառապանք մը պիտի ծնանի»: Ո՛վ իմ զաւակս, դուն զիս պիտի հասկնայիր, այնպէս չէ՞: Այն օրը քու մէջ մարդը հրեշտակի երեւոյթ պիտի հագնէր: Քու անձն­ուրաց եւ ազնուական շարժումիդ մէջ ուրիշի մը խրոխտ արիւնը պիտի զարթնուր: Քեզ անոր տեղը տեսնելու հպարտութիւնը պիտի ունենայի: Սէրի՛ս զաւակը, ինչո՞ւ համար չծնար:

Քեզմով կեանքը կրնար քաղցր ըլլալ: Ես, կրնայի ապրիլ քեզի՛ համար… Քու միակ նայուածքովդ աչքերուս մէջ արցունքները պիտի բիւ­րեղացնէիր: Պիտի օրհնէի այն մահուան սարսափը՝ որուն վարձքը դո՛ւն էիր: Քու ջերմ խանդաղատանքիդ մէջ ամենամռայլ ժամերուս անձ­կութիւնը պիտի խեղդէի: Օր մը՝ բերանս քեզմէ ժպիտը պիտի վե­րու­սէր: Պիտի ճանչնայի մոռացումը՝ սպիտակ մազերը ճանչնալէ առաջ: Քու մեծ ու թրթռուն սիրտդ իմս զգալու ուրախութիւնը աւելի տանելի պիտի ընէր համբերատար մարտիրոսութիւնս, քան թէ իմ սեփական միսս ու արիւնս: Սէրիս զաւակը, ինչո՞ւ համար թափանցիկ ցնորք մը եղար միայն: Ինչո՞ւ զիս յուսադրեցիր, եւ ինչո՞ւ խոյս տուիր ինձմէ: Ա՜յնքան պիտի սիրէի քեզ: