Տաղեր

Ղարիպին սիրտն է ի սուք, դարտն է խորուն,
Զօրն շրջի նայ դռնէ դուռ մինչ իրիկո~ւն.
Թէպէտ պառկի մէջ անկողնուն մնայ արթո~ւն,
Աչքն ի լալուն չի դադարիլ, որ լինի քուն:

Ղարիպին քուն է հատել, աչերն է բա~ց,
Արտասունքն յարիւն կտրել, յերեսն է բա~ց,
Հառաչով կու բորբոքի, սիրտն է խոցած,
Կաղաղակէ թէ հոգիս առ, իմ տէր աստուած:

Ղարիպ օտար եմ ու պանդուխտ ու մոլորած,
Հարած է զիս չարխի նետով, խոցս է բլած,
Ջիկարս խօն վարամ կապել սիրտս արիւնած
Բաժանել եմ տանէս, տեղէս, իմ սիրելեաց:

Ղարիպ եմ չունիմ ծնօղ, ոչ ազգական,
Ոչ բարեկամ սրտով բոլոր ինձ օգնական,
Ամէն կուգան զիս կու խոցեն, նոքտա կուտան,
Իմ ազգն շատ քանց ամէնուն, մէկ մի չկայն:

Ղարիպ եմ օտար յաշխարհ, ազգէ մոլար,
Չունիմ ծնօղ, ոչ ազգական, ոչ քույր ՚ւ եղբայր,
Ձեռքս ի ծոցիս, ափա երեսիս կամ ի շուար,
Հողս օտար, գեղս ատելի, տեղս է դիժար:

Ղարիպ եմ օտար երկիր, չունիմ մերամ,
Որպէս զնաւ վերա ծովին ես կերերամ,
Միտքս մոլար, ճիկարս խօն, սիրտս վարամ,
Բերանս դառն, ջուրս լեղի, հացս է հարամ:

Ղարիպ խղճուկ եմ եղկելի եւ մուրական,
Զո ոք չունիմ ինձ կարեւոր ասպնջական,
Կամ թէ չ՚գիտեմ թէ իմ սիրելիքն ինչ հալի կան,
Որ զիս թողին օտար երկիրս անտիրական:

Ղարիպն ապրի սուք եւ տրտում, դառն ու դիժար,
Յիշէ զիւր ազգն եւ սիրելիքն հաւասար,
Բորբոքելով նա հառաչէր, նստէր ու լար,
Որ աչերուն արիւն թափէր երես ի վար: