Տաղեր

Հազար հարիւր Հայոց թուին,
Քառսուն ՚ւ երկու յաւելորդին,
Իսկ ի յաւուր երկուշաբթին,
Օգոստոսի եօթներորդին,
Եփրեմ հռետորս քարոզ բանին
Եւ աշակերտ տեառն Յակովբին
Հետ Էտրէնու ուխտաւորին
Մտաք ի մէջ արապային:
Ելեալ գնացաք ի ցերեկին
Եւ յերեկոյն իջանէին,
Իշխանքն մեր առ մեզ գային,
Մանկունք նոցա խաղս առնէին:
Արջն պարէր ճինկէնէին,
Մարդիկքն կիւլէշ ըմբռնէին:
Ի յուրբաթու առաւօտին,
Օգոստոսի մետասանին
Ժամանեցաք Թէքիրտաղին,
Սուրբ Յոհաննէս եկեղեցին,
Ելեալ նստաք մէջ օտային
Եւ օրհնեցաք զՏէր կենդանին:
Իսկ ի յաւուր կիրակէին,
Փոխման կուսի Աստուածածնին,
Պաշտօն արաք մէջ տաճարին,
Յաղօթս կացաք պատարագին:
Իսկ քահանայքն երգս երգեցին,
Դպիրք նոցա գանձս ասացին:
Ի յաւարտեալ պատարագին
Ելեալ գնացաք յարկ Ղազարին:
Եւ անդ կային ուխտաւորնին
Եւ տօնապետն Հալապեցին,
Երկիր պագաք սուրբ բեւեռին,
Որ Թագաւոր անուն ասին:
Իսկ ի յաւուր հինգշաբաթին,
Ելեալ գնացաք հետ Ղազարին`
Ըմպել զջուրն այն Իչմէին,
Լիցի բուժումն մերում անձին:
Գասպար անուն Թէքիրտաղցին
Լծեաց եզներն արապային,
Անկաք յուղի մէջ գիշերին:
Գասպարն ըմպեաց փարչի րախին,
Շուտ հարբեցաւ այն եղկելին,
Հետ Փանոսին ղօղանջէին:
Ծովէն յանկարծ թօփ ձգեցին,
Յահէ ձայնոյն սարսափեցին:
Ընդ լուանալ առաւօտին,
Եզներն մնաց ի մէջ ճանփին,
Գասպարն վազեաց ընդդէմ քաղքին`
Եզներ բերել արապային,
Իսկ մեք նստաք մօտ յաղբիւրին
Եւ հաց կերաք ի յայն տեղին
Եւ ըմպեցաք զանուշ գինին,
Հետ Յարութիւն եւ Ղազարին:
Ալլահվէրտին հետ շնակին
Յայս կոյս, յայն կոյս վազվազէին,
Դէպ ի ճանփան ակնարկէին,
Թէ երբ գայցէ արապաճին:
Գասպարն գայր ընդ եզներին,
Շունն հաչեաց դէպ շահինին,
Բերին չորս եզն եւ լծեցին,
Յետինն գէշ, քան զառաջին:
Ելեալ գնացաք դէպ պայիրին,
Ոչ գիտէաք ի վերջ բանին,
Քանզի չորս եզն այլ մնացին,
Լեզուքն հանեալ խիստ հէվային,
Իջեալ նստաք վերայ բլրին,
Շողն այլ կոխեաց կէսօրէին,
Շիդար Գասպարն հետ Ղարղային
Բերան բացեալ հաչմաչէին,
Գլուխքն շարժեալ դէպ Ղազարին,
Արջի նման մռմռային:
Կրկին բերին լուծք եզներին,
Չորսն այլ մէկտեղ ու լծեցին,
Հ~օ, հ~օ արին եւ քշեցին,
Իջեալ գնացաք դարվայր տեղին,
Հասեալ մտաք գիւղն Օշարին,
Անցեալ կացաք մօտ կալերին,
Քանզի եզներն իսպառ մնացին,
Յոյժ տրտմեցաք ամենեքին:
Իսկ մեր տղայքն ելեալ գնացին,
Մէկ կարմիր ձի թամպով բերին,
Ելեալ հեծաք վերայ նորին,
Մտրակեցաք հանդէպ բլրին:
Ի տասներորդ աւուր սմին
Հազիւ հասաք ջուր Իչմէին,
Իսկ մեր որդիքն, որ անդ կային,
Յառաջ քան զմեզ հասեալ էին:
Իբրեւ տեսին, յոտին կացին,
Ուրախացեալ յոյժ խնդային,
Մեր տէր Վարդան ընդ Պօղոսին,
Նիկօղայոսն ընդ Դաւիթին:
Անցեալ նստաք մէջ վրանին,
Կերեալ արբաք ի միասին,
Ընդ լուսանալ առաւօտին
Արբաք զջուրն այն Իչմէին:
Արք եւ կանայք ամենեքին
Ի վեր, ի վայր վազվազէին,
Զի ջուրն լցվաւ յորովայնին,
Կամէր ելնել շուն կրէտացին:
Առ մեզ կային հաւք ղօրոզին,
Վասն ուտելոյ ի միասին,
Մինն ղօրոզաց փախեաւ դաշտին
Եւ ել ի լեառն բարձր տեղին,
Անդ բանկէր մէջ անտառին,
Ելեալ կանչէր կէսգիշերին:
Իսկ մեր որդիքն, որ անդ կային,
Ղօրոզն բռնել ոչ կարացին:
Յետոյ այլ եւս որդիք եկին
Ըմպել զջուրն այն Իչմէին:
Նոքա հաւ մի այլ փախուցին,
Ելաւ ի լեառն մէջ օռմանին:
Ղօրոզն ու հաւն զիրեարս տեսին,
Ի միասին անդ ճեմէին:
Մինն յեկելոցն վասն Իչմէին,
Որ տէր Սարգիս անուն ասին,
Լուեալ զձայնն մեր ղօրոզին,
Ասէ իւրեան եարաններին`
Ելեալ գնան մէջ անտառին,
Բռնեն ղօրոզն հետ մէկ հաւին,
Բերեալ զենեն մօտ այեազմին,
Եփոց դնեն մէջ ղազանին,
Հանեալ դնեն մէջ սեղանին
Եւ ճաշակեն ի միասին:
Ի հետ ուտեն եւ ծիծաղին.
Զղօրոզն կերաք վարդապետին:
Արդ, զի՞նչ առնեմ տէր Սարգսին,
Ղօրոզ ուտող եարաններին,
Եթէ նստիմ մէջ յատենին
Եւ դաս քաշեմ, ճառիս լինին:
Բայց հարցանեմք տէրտէրնին
Հաջի Սէրգիս երեցփոխնին,
Թէ զի՞նչ առնեմ տէր Սարգսին
Եւ ճաշակողքն մեր ղօրոզին,
Զի՞նչ դատ առնեն ըստ պատշաճին,
Մեք զայն առնեմք հետ ընդ նոսին,
Զի թէ ներեմք, հպարտասցին,
Ուրախանան իւրեանց սրտին:
Արդ, քահանայքն առ իս եկին,
Վէքիլ արին իւրեանց տեղին,
Հաճի Սէրգիս` մեր սիրելին,
Երեցփոխան հեզահոգին:
Իսկ տէր Սարգիսն յատեան բերին,
Դատաստանաւ վճիռ հատին,
Քսան հաւկիթ տուգանք առին
Եւ չորս ղօրոզն ապա կարգին,
Ըստ հրամանի տեառն Յիսուսին,
Հատուցանել ըստ չորեքկին:
Տեսողք բանիս այս շախային,
Մի' մեղադրէք իմոյս անձին,
Է ըստ խնդրոյ մեր Ղազարին,
Սպասաւորի թագաւորին: