Տաղեր

Յիսուսի Աստուծոյ Որդւոյն միածնի,
Գթով նորա ողջոյն առ քեզ հասանի,
Տեառնդ իմոյ Յակոբ սուրբ քահանայի,
Դէմ քեզ երկրպագեմ խոնարհ ի յերկրի:

Ամենայն ազանց ես դու գովելի,
Թող դու պայծառ կենաս անփորձ ի յերկրի,
Ալեօքդ ծերանաս եւ աւուրբք իլի
Մինչի կենացդ կէտ կենաս ցնծալի:

Կաճառք լուսեղինացն քեզ հովանի,
Նոցունց, այլեւ մարդկան դու ես ցանկալի,
Հոգովդ դու մաքուր ես ի յաշխարհի,
Ընտրեալ ես ի տոհմից եւ յազանց միջի:

Ո~հ, թէ լիներ այն պահն, որ զքեզ տեսնուի,
Զաջդ տիրաշօշափ ես համբուրէի,
Ժամ մի դէմ երեսիդ աչօք հայէի,
Ապա զհոգիս մարմնոյս իմ աւանդէի:

Բանի քո բարբառոյ սիրտս կարօտի,
Հոգիս ցանկայ գեղոյ քո հրաշալի,
Զի ձեւդ է գեղեցիկ եւ դու ես արի,
Շնորհօք ես դու լցեալ նման Ներսէսի:

Արեգ ես դու եւ լոյս, նման արեւի,
Եհաս քո շառաւեղդ առ անձս եղկելի,
Որ մթացեալ կայի քո լուսոյդ հեռի,
Սիրտ իմ քո նամակաւդ յոյժ մխիթարի:

Նման ես դու սրբոց հարցն առաջի,
Որ եւ համեմատիս հրեղեն սեռի,
Ի յայս ձմեռնացեալ չար ժամանակի,
Դու վարդ երեւեցար ի մէջ պարտիզի:

Արդար, հեզ եւ հանդարտ եւ բարէհոգի,
Գործով ես դու մաքուր եւ առաքինի,
Դու ես ղամպար վառեալ, լոյս անշիջելի,
Ի քեզ նման չի կայ ի յայս միջակի:

Րոտեալ ես դու գործով զուարթնոց դասի,
Զի ես դու յարմատոյն սուրբ Լուսաւորչի,
Ծաղիկ պայծառ, բուսեալ հոտով ի յերկրի,
Քահանայ նազելի ըստ Մելքիսէդի:

Ժառանգ որդի ծնեալ ես դու հայրենի
Եւ ջահ լուսոյ փայլեալ ի մէջ աշխարհի,
Ժառանգակից լինիս կենացն յաւէտի,
Վասն զի ես պարծանք Հայկազան սեռի:

Անունդ քո բարի տարածեալ յերկրի,
Ո՛վ տէր Յակոբ, ընտրեալ ի մէջ ամէնի,
Բնութեամբդ ես դու բարի, գործով գովելի,
Մաքուր ես եւ անբիծ, անախտ ի մարմնի:

Նկրտիմ եւ ջանամ զքեզ գովելոյ,
Բայց որ կարիք չունիմ բան շարադրելոյ,
Մարթէ զքեզ գովել հրեղէն լեզուոյ,
Ա՛յ իմ հոգոյս հոգի, գովեալդ Աստուծոյ:

Է՛ իմ աչացս լոյս, հայր իմ ցանկալի,
Կարօտ եմ տեսութեանդ քո տենչալի,
Լուսով պայծառ նման դու արիւսակի
Եւ ես ցանկամ լուսոյ եւ կամ ի մթի:

Սիրով քո կարօտուդ սիրտս կու վառի,
Որ եմ նժդեհ եղեալ ի տարաշխարհի,
Չունիմ հնար տեսնուլ զդէմքդ բաղձալի,
Զի ծովն ովկիանոս ի մէջ մեր ծփի:

Ընտրեալ ես յԱստուծոյ դու յորովայնէ,
Շնորհքն աստուածային ի քեզ իջեալ է,
Աստուածատիպ կերպիդ հոգիս փափագէ,
Որպէս եղջիւրն այն ջուր ի աղբերէ:

Նստեալ ես դու ի մէջ Թօխաթ քաղաքի,
Ընդ հովանեաւ սրբոյն Ստեփաննոսի,
Նման ես դու հոգով ծաղկալից դաշտի
Եւ ես փետուրաթափ թռչուն ի գբի:

Կամքդ բարի սիրով զսա ընկալցի,
Թէպէտ որ անյարմար ես շարադրեցի,
Զի ի յաւելածոյ սրտէս բղխեցի
Եւ ըստ կարեաց իմոց զքեզ գովեցի:

Այսու փոքր բանիւս, որ ես գրեցի,
Զվարքդ հարցանեմ տէրն հաճելի,
Որպէս եւ կամ, զիա՞րդ ես դու ի յերկրի,
Պահէ զքեզ Աստուած անսասանելի:

Լոյսդ աննենգ եւ սուրբ եւ հեզահոգի,
Եթէ դու հարցանես զանձն իմ եղկելի,
Առողջ եմ ես մարմնով ի յայս կենցաղի,
Հայցմամբ ձեր եւ ներով տեառն Յիսուսի: