Տաղեր

Յերգոցն Դաւթի սկիզբն արարից,
Բանիւն յԵսայեայ խրախոյս բարձից,
ԶԵզեկիէլին հուպ սմին եդից,
Զպատուէրն Յիսուսի օրհնաբանեցից:

Առածն Դաւթի այս էր, որ ասէ,
Բաղձանօք սրտին հառաչմամբ գոչէ:
Երանի ասէ եւ դարձեալ կրկնէ,
Առն, որում զմեղքն Աստուած թողցէ:

Կարգէս ի խոնարհ առ բան խրատից,
Եթէ ես ինձէն զմեղս իմ պատմեցից,
Ի ժամ ընդունելի յաղօթս կացից,
Զամպարշտութիւնս իմ դու թողցես ինձ:

Որ այսմ նման զԵսայեան առից,
Զանօրէնութիւնդ նախ դու ասա ինձ,
Խօստովանեա իսկ զյանցանսդ գործից
Եւ ես համայնիւն զայն ջնջեցից:

Բերիմ օրինակ զԵզեկիէլին,
Որ մեծ յոյս տայ նա մսեղանչականին,
Ոչ կամիմ, ասէ, զմահ մեղաւորին,
Այլ երկայնամիտ եմ դառնալոյ նորին:

Քրիստոս ի Պետրոս յորժամ որ էհարց,
Թէ` Յօրն քանի՞ ես թողութիւն տաց,
Մի՞, թէ կամ երկու, կամ յեօթն հասայց,
Զդարձեալն ի մեղաց առ իս ընկալայց:

Աւրհնեալ բերանովն պատասխանեաց,
Թէ` Զայս ես պատուէր տամ քեզ օրինաց,
Որչափ որ դառնայ մարդն ի մեղաց,
Զդուռն ողորմութեան իմոյն նմա բա՛ց:

Հայր եմ ստեղծուածոցս ես անոխակալ,
Վասն յանցանաց ես չեմ բարկանար,
Յառակ ձեզ ետու զհարիւրն ոչխար,
Զանառակ որդին զդրամն կորեալ:

Արդ կայք, մանկունք սուրբ եկեղեցւոյ,
Ցնծացէք հոգւով այսու խորհրդոյ,
Խոստովան լերուք զմեղս մարմնոյ,
Մեղայ ասացէք ի դէմս Աստուծոյ:

Նարեկայ վանիցն վարդապետի,
Քաջ հռետորին, սրբոյն Գրիգորի,
Ասացեալ խրատ սակս մեղայի,
Անմոռաց պատուէր յուսացեալ սրտի:

Աստուածապաշտից եդեալ է սահման
Եւ անհնարին ճարակ եւ դարման,
Փափագող հոգւոց բարելի սեղան,
Զօրաւոր կամուրջ է կենդանութեան:

Յիշեմ զմեղսն ՚ւ ասեմ քեզ մեղայ,
Մեծ բարերարիդ անարգս, մեղայ,
Ծագմանբ լուսոյ խաւարս, մեղայ,
Անբաւ երախտեացդ արդար, եւ մեղայ:

Ինձ շնորհացդ տուողիդ առաւել մեղայ,
Անհաս պարգեւացդ հանապազ մեղայ,
Ստացողիդ յոչէ, ստուգապէս մեղայ,
Գերունակ գոգոյդ անբաւս, մեղայ:

Աննուազ լուսոյդ նենգողս, մեղայ,
Ճաշակման կենացդ բազումս, մեղայ,
Մարմնոյդ Աստուծոյ, մահու չափ մեղայ,
Պաշտելի արեանդ, իսկապէս մեղայ:

Սիրոյդ գթութեան, յայտնապէս մեղայ,
Երախտաւորիդ, վերըստին մեղայ,
Ապերախտ եղայ, չարաչար մեղայ,
Հոգւով եւ մարմնով, յիմարս մեղայ:

Անպատկառս ի քէն, տաղտկալիս, մեղայ,
Մահ ինձ կամելով, վատթարս, մեղայ
Անկենդան մահուն, ձաղելիս, մեղայ,
Մեղայ, Տէր մեղայ, դու ինձ ողորմեայ:

Ցրուեա ծածկատես, զի դու կարող ես,
Զխայթուածս մահու բժշկել կարես,
Զի ներող, գթած եւ երկայնամիտ ես,
Թողուլ զյանցանս վասն քո գիտես:

Եւ թէ հայեցեալ մարդասիրեսցես,
Ըստ քում գթութեանդ, որպէս սովոր ես,
Հայեցեալ ի քեզ կողկողիմ եւ ես,
Հառաչեմ եւ լամ սարսափելով ես:

Ապա թէ դու զիս անտես առնիցես,
Հերքեալ արտաքսիմ տագնապելով ես,
Ամաչեալ դիմօք պաղատիմ առ քեզ,
Զի ողորմութեամբ զիս առ քեզ կոչես:

Լսել աղօթից աղաչեմ զքեզ,
Մեռելոյս դարձեալ հոգի շնորհեսցես,
Զի արժան եղեց փառս տալ միշտ քեզ,
Զամենայն աւուրս որչափ որ եմ ես:

Է՛, մեղօք մեռեալ Յակոբ սուտանուն,
Է՞ր դու լրբացար, երբ չես բանիբուն,
Դարձիր ի մեղաց, շինէ հոգւոյդ տուն,
Անցեալ են աւուրքդ, կու գայ գոյժ մահուն: