Ի
հողոյ
հաւասար
անձնէ
Եւ
անարժան
ձեր
ծառայէ,
Ի
Թոխաթցի
Մինաս
դպրէ,
Շատ
կարօտով
բարեւ
հասցէ:
Զորպէսն
ձեր
հարցանելով,
Ի
կենցաղոյս
որոնելով,
Առողջ
կենայք
յերկար
ամով,
Թէ
ի
ցամաք
եւ
թէ
ի
ծով:
Մտամոլորս
մեղաց
գերի,
Թուղթ
գրեցի
հերիսայի,
Շուտով
առ
ձեզ
ուղարկեցի,
Միթէ
բարի
խապար
հասնի:
Կամ
եւ
նայիմ
ես
դեգերած,
Անձամբ
գծուծ,
մտօք
կորած
Եւ
աչվներս
մրափած,
Կիսահիւանդ
էի
պառկած:
Յանկարծակի
զդուռն
բացին,
Զմօհրած
նամակն
ի
յիս
տւին,
Ասցին.
Կարդա
դու
առանձին,
Զքո
թղթին
պատասխանին:
Հիւանդ
մարմինս
ի
դող
ելաւ,
Յանկարծ
շուտով
առողջացաւ,
Հոգով,
մարմնով
ուրախացաւ,
Երբ
հերիսի
խապար
հասաւ:
Հոգեւոր
տէր,
ես
քո
ծառայ,
Քեզ
անառակ
որդի
եղայ,
Ես
ղալտեցայ
իբրեւ
զԵւայ,
Թէ
արժան
չեմ,
ղապուլ
արա:
Սուրբ
վարդապետ
քաջ
եւ
արի,
Արթուն
անուամբն
Վանեցի,
Շատ
հերիսայ
կերցուց
մեզի
Մէկին
հազար
իւրեան
տացի:
Թէպէտ
որ
եմ
խիստ
մեղաւոր,
Հիւանդ
հոգով,
ծեր,
ալեւոր,
Ի
ձեր
առջեւն
եմ
գլխիկոր,
Ղապուլ
արէք
սրտիւ
յորդոր:
Բարեկենդանն
մերձացաւ,
Ուրախութեան
ժամն
հասաւ,
Աբեղաթողն
մօտեցաւ,
Մորթէթօթովն
անհետ
եղաւ:
Այս
դառն
տեղս,
որ
մեք
անկաք,
Ամէն
բանէ
մահրում
ելաք,
Հոգեւորէն
զրկուեցաք,
Եկաք
մարմնոյ
ծառայ
եղաք:
Յոյս
ունիմ
առ
Տէրն
ամէին,
Որ
մեզ
շուտով
նա
ողորմի,
Միթէ
փութով
մահ
չի
կամի,
Դառնամք
երթամք
ի
մեր
տեղի:
Բարկենդան
է,
մի՛
մեղադրէք,
Զինչ
որ
ասեմ,
ի
վեր
չառնէք,
Զհերիսին
թապտիրն
արէք
Եւ
կանխկեկ
ուտեցուցէք:
Ո՛վ
Թոխաթցի
Մինաս
դպիր
Ի
հերիսին
փէշն
կպիր,
Թուլցուր
զգօտիդ
եւ
կշտացիր,
Փափագանացդ
քո
հասիր:
Ա՛յ
հերիսայ,
իմ
սիրելի,
Ամենեցուն
ես
ցանկալի,
ՅԵրուսաղէմ
՚ւ
ամէն
տեղի,
Առանց
քեզի
մատաղ
չլինի:
Ա՛յ
հերիսայ,
իմ
գովական,
Ոչ
ոք
չկայ
ի
քեզ
նման,
Ամէն
մարդիկ
դէմ
քեզ
դողան,
Եւս
առաւել
ես
անարժան:
Ա՛յ
հերիսայ,
դու
թագաւոր,
Քէշկէկն
քեզ
է
սպասաւոր,
Խորվուն
է
քեզ
մեծ
զինաւոր,
Փիլաւն
քեզ
նմանաւոր:
Ա՛յ
հերիսայ,
ընտիր
գոված,
Ապուրներու
մէջն
ես
օրհնած,
Մեռեալքն
զքեզ
ապսպրած,
Քենով
փրկին
յամէն
մեղաց:
Ով
զիւր
մեռելն
կու
սիրէ,
Պատարագաւ
զնա
յիշէ,
Գիշերն
ի
բուն
զքեզ
եփէ
Եւ
վաղվնէն
առատ
բաշխէ:
Ամէն
մարդոյ
հեշտ
ուտելի
Եւ
առաւել
ծերոց
դասի,
Առանց
ծամել
ի
կուլ
տանի
Եւ
իւր
հոգին
փառաւորի:
Ա՛յ
հերիսայ,
իմ
գովելի,
Բազում
բարեաց
ես
արժանի,
Շաքարն
եւ
մեղրն
ի
դէմ
քեզի
Բնաւ
ի
քեզ
ոչ
նմանի:
Ա՛յ
հերիսայ,
ապուր
գոված,
Յամենեցուն
ես
դու
պատւած,
Թէ
մեռելոց,
թէ
կենդանեաց,
Դեղթափ
ես
դու
փորու
քաղցած:
Ա՛յ
հերիսայ,
իմ
գովելի,
Արժան
լինիս
դու
իմ
բերնի,
Կակուղ
լօշով
ի
կուլ
տայի,
Կարմիր
գինով
զքեզ
թաղէի:
Ես
ծեր
ալեօքս
մեղաւոր,
Զքեզ
կու
սիրեմ
սրտիւ
բոլոր,
Զինչ
կերակուր
կայ
խիստ
աղուոր,
Ամենեցուն
դու
թագաւոր:
Քաւել
թէ
ինչ
անգէտ
մարդ
է,
Որ
քո
հարկիքն
չի
գիտէ,
Կամ
զքեզ
սիրով
չմեծարէ,
Կամ
առանց
քեզ
մատաղ
առնէ:
Քահանայից
դասքն
երամով,
Յորժամ
ընթրիս
լսեն
քենով,
Զքունն
ծախեն
յոյժ
խնդալով,
Թէ
հերիսայ
կուտենք
յոլով:
Յորժամ
որ
առաւօտ
լինայ,
Յեկեղեցին
փութան
նոքա,
Այլ
ոչ
աղօթք
մտվին
կու
գայ,
Թէ
հերիսան
յերբ
պիտի
գայ:
Երբ
որ
զհերիսան
բերին,
Սպասաւորքն
յառաջ
եկին,
Զիւղն
անուշն
ըղորդեցին
Եւ
բուրվառով
խնկարկեցին:
Քահանայից
դասքն
ցնծացին,
Սարկաւագաց
ջոկքն
բերկրին
Եւ
ժողովուրդքն
խնդացին
Եւ
զպատառն
ըղորդեցին:
Երբ
զհերիսան
բազմեցուցին,
Յառջեւ
քահանայից
եդին,
Տիկ
մի
գինի
այլ
հետ
բերին,
Եւ
մատռուակն
ի
հետ
նորին:
Ա՛յ
հերիսայ,
զիս
խեղճ
արիր,
Որ
յայս
երկիրս
ձգեցիր,
Տարին
անգամ
չես
հանդիպիր,
Որ
զքեզ
ինձի
ի
կեր
տայիր:
Ամ
խիստ
անուշ
ես,
հերիսայ,
Երբ
արդար
եղըդ
շատ
լինայ,
Կակուղ
հացիկն
ընկերանայ,
Ով
որ
ուտէ,
ուրախանայ:
Այլ
ինչ
գովանք
տամ
հերիսի,
Երնէկ
անոր,
որ
հանդիպի,
Կամ
ես
եւ
դուն
մէն
պիտէի,
Ի
սրտիս
մէջն
տեղ
տայի:
Զինչ
ազգ
որ
կան
ի
յաշխարհի,
Քեզ
գովանք
տան
ի
հետ
ինձի
Եւ
փափագին
ի
դէմ
քեզի,
Որպէս
մեղուն
ի
դէմ
ծաղկի:
Վարդապետաց
դասքն
ամենայն
Եւ
կրօնաւորքն
միաբան,
Յորժամ
լսեն
զհերիսան,
Ամենեքեան
զվանքն
ուրանան:
Երիցականքն
ամենեքեան,
Զիրիցկնոջն
զթարկն
տան,
Զամէն
ուսումն
մոռանան,
Վազեն
՚ւ
երթան
ի
հերիսան:
Աղքատք
եւ
կոյրք,
որ
կու
մուրան,
Ծերք
եւ
տղայք,
կին
պատւական,
Ամենեքեան
համանգամայն,
Վազեն
՚ւ
երթան
ի
հերիսան:
Մահմետականքն
ամենեքեան,
Թողուն
զփիլաւն
եւ
զզարտան
Զփախլաւան
եւ
զզիրվան
Եւ
գան
ուտեն
զհերիսան:
Կերակրոջ
մէջն
ես
դու
գոված,
Լուսաւորիչն
զքեզ
յօրինեաց,
Արար
զքեզ
եւ
հաստատեաց
Եւ
կերակուր
մեզ
պատրաստեաց:
Ազնիւ
ծաղկանց
դու
նման
ես,
Համասփիւռ
եւ
վարդի
թերթ
ես,
Յորտեղ
որ
է
եփեն
զքեզ,
Անմահութեան
հոտն
բուրես:
Որպէս
զոսկի
անապական,
Քան
զանգին
քար
ես
պատուական,
Մեռած
հոգիքն
ուրախանան
Եւ
կենդանիքն
քեւ
ցնծան:
Հարք
եւ
եղբարք
իմ
պատւական,
Մարեր,
քուրեր
ամենեքեան,
Խնդրեմ
ձեզնէ
լալողական,
Որ
չի
մոռնաք
զհերիսան:
Երբ
որ
եփէք
զհերիսան,
Ինձ
ղարիպիս
կեր
տաք
արժան,
Ի
յԱստուծոյ
դարձցի
փոխան,
Արքայութիւնն
անանցական:
Մեռածքն
ամէն
ի
հող
տապան,
Յորժամ
լսեն
զհերիսան,
Ցնծան
հոգիքն
եւ
զւարճանան
Եւ
Արարչին
զփառս
տան:
Ի
թւականիս
հազար
ամի
Եւ
տասն
՚ւ
երկու
թիւ
աւելի,
Եւ
ի
յամսեանն
փետրվարի,
Օրն
էր
ուրբաթ,
հինգ
համարի:
Բայց
ես
ղարիպս
Թոխաթցի,
Մինաս
անուն
մեղաց
գերի,
Եկի
անկայ
Լովաց
երկրի,
Կարօտ
մնացի
ես
հերիսի:
Ծեր
ելեօք
եմ
եւ
սպիտակ,
Ակռայ
չի
կայ
բերանս
դատարկ,
Որ
հերիսան
լինի
տաքեւտաք,
Կակուղ
պիտայ
սեր
ու
կարագ:
Երգս
գրած
է
Մինասի`
Անմիտ,
յիմար
եւ
փանաքի,
Ձեզ
արմաղան
ընծայեցի,
Զմեզ
յիշէք
սիրով
սրտի:
Եւ
որ
ասէ
մեզ
ողորմի,
Բիւրապատիկ
իւրեան
տացի,
Արժան
լինի
հերիսայի
Եւ
մատուցման
պատարագի:
Հայր
մեր
յերկինս
ով
որ
ասէ,
Ուղիղ
սրտով
եւ
զիս
յիշէ,
«Զեկայք
օրհնեալե
ձայնն
լսէ,
Զաջակողմեան
դասն
անցանէ: