Էին
սորա
կանայք
բազում
ըստ
աւրինի
մոգութեան
իւրեանց,
բայց
առ
սա
եւ
կանայս
քրիստոնեայս,
եւ
սորա
կին
քրիստոնեայ
յոյժ
գեղեցիկ
ի
Խուժաստան
աշխարհէ,
անունն
Շիրին:
Սա
է
բամբիշն,
տիկնաց
տիկին:
Շինեաց
վանս
եւ
եկեղեցի
մերձակայ
արքունական
կայենիցն,
եւ
բնակեցոյց
ի
նմա
քահանայս
եւ
պաշտաւնեայս.
կարգեաց
ռոճիկս
եւ
հանդերձագինս
յարքունուստ,
զարդարեաց
ոսկւով
եւ
արծաթով:
Եւ
բարձր
ի
գլուխ
համարձակութեամբ
քարոզէր
զաւետարանն
արքայութեան
ի
դրանն
արքունի.
եւ
ոչ
ոք
իշխէր
ի
մեծամեծաց
քաւդէիցն
բանալ
զբերան
իւր
եւ
ասել
բան
մի
մեծ
կամ
փոքր
ընդ
քրիստոնէի:
/505ա/
Բայց
ապա
յորժամ
լցան
աւուրք
եւ
եհաս
ի
կատարեալ
ժամանակի՝
զբազումս
ի
մոգուց
որ
դարձան
ի
քրիստոնէութիւն՝
սպանմամբ
կատարեալ
մարտիրոսութեամբ
ի
տեղիս
տեղիս:
Եւ
հրաման
ետ,
ասէ.
«Մի՛
ոք
յանաւրինաց
իշխեսցէ
դառնալ
ի
քրիստոնէութիւն,
եւ
մի՛
ոք
ի
քրիստոնէից
դարձցի
յանաւրինութիւն,
այլ
իւրաքանչիւր
ոք
յիւր
հայրենի
յաւրէնս
պինդ
կացցէ:
Եւ
որ
ոչն
կամիցի
ունել
զհայրենի
դէն,
այլ
ապստամբեալ
ի
բաց
կացցէ
յիւր
հայրենի
աւրինացն՝
մեռցիե:
Բայց
ի
մեծ
տաւնի
ողոգոմեանն՝
երթային
ի
վանաց
Շիրինայ,
եւ
որ
այլ
քրիստոնեայք՝
ի
դուռն
սենեկին
արքայի,
պաշտմամբ
ընթեռնուին
զաւետարան,
եւ
առնուին
պարգեւս
ի
թագաւորէն
եւ
գնային:
Եւ
ոչ
ոք
իշխէր
խաւսել
ինչ
ընդ
նոսա:
