ՎԻՐԳԻԼ
Ի
ՊԱՌՆԱՍԵԱՅ
ԱՌ
ԲԱԳՐԱՏՈՒՆԻՆ
ՄԵԾ
[1]
Որ
Աւոնեան
փողոյս
ընդ
նուրբ
երկրագործին
նուագող
զարդիւնս
Հայկական
ոլորեալ
երգս
ըզկէս
փառաց
իմ
կապտեցեր,
[2]
Անմահականն
ի
Պառնաս
սիւգ
անուշիկ
հնչեաց
երգոցդ,
Յաւէրժ
մայրեացն
աստուածանուէր
մըրմընջեցին
վարսք
ի
գեղգեղ։
Անդ
ի
բազմոցըս
փափկութեանց՝
ի
դարեւանդն
ուր
անմահից
Հոյլ
շուշանաց
ի
գեղաթոյր
թերթից
՚ի
երբնից
պարարին
աչք,
Ուր
կաստալն
արծաթի
պաղպաջափայլ
ճեմի
ալեօք,
Կանգնեսցուք
կըճեայ
տաճար
Քեզ
ի
ծաղկանց
պճնեալ
բոլոր.
Մատունք
քնքուշ
Մուսայից
բուրեան
ըզփունջսըն
կապեսցեն.
Շուրջ
ըզնովաւ
ի
պարանցիկս
երաժըշտացըն
հանդէս՝
Ի
գովեստ
հնչեսցեն
քեզ
նըւագաւոր
դաշնակութիւնս
Ապոլոն,
Պինդարոս,
Տիրուլ.
Կատուլ
նախանձընդդէմ։
Ես
ի
կայտիռըս
պարառաջ,
պըսակ
ի
գլուխս
իմ
դափնեփունջ,
Համասպրամըն
ծաղկունս
ծաւալեցից
շուրջանակի,
Եւ
բարձարդէտի
ճակատուն
քանդակեցից
ի
տառ
ոսկի՝
«Գահ
Արսէն
ի
Պինդոս
ընծայեցաւ
ի
Վիրգիլէ»։
[1]
Ա(1870)
եւ
Գ(1904)
Որ
Աւոնեան
փողոյս
ընդ
նուրբ
երկրագործին
նուագող
զարդիւնս
[2]
Ա(1870)
եւ
Գ(1904)
Անմահականն
ի
Պառնաս
սիւգ
անուշիկ
երգոյդ,