Քերթուածներ

ԱՌ Հ. ՂԵՒՈՆԴ ԱԼԻՇԱՆ

Ո՜վ գերաթռիչ արծիւըդ, վեհ, օդապար,
Երկնասլացիկ, բնակեալ Մասեաց ի կատար.
Անտի զօդոցն հատեալ զամբաւն ասպարէզ՝
Ճախր յանդիման առնուս արփւոյն բոցակէզ.
Զանմահն յերկնից ծըծեալ ըզսիւգ եթերաց՝
Հուր ի ծոցոյդ ժայթքես եւ շանթ կայծականց.
Դու զբոցաշունչ պարզեալ քոյին ըզլեզու՝
Արիւնոռոգ թըռչիս ընդ դաշտն Արտազու.
Անդ, ի միջի դըժոխըմբեր արհաւրաց
Պաշտօնէից՝ մռընչես ընդդէմ տարերաց.
Դու եւ երբեմն հեզամընչիկ աղաւնեակ՝
Եւ կուսական կամ թէ փողար ողբերգակ,
Վըտակահոս ի վարդագոյն ճապաղիս
Ողորմ ողորմ մընչես մընչիւնս դառնաղիս.
Մերթ դու սոխակ քաղցրախօսիկ ի մըրմունջ՝
Աւետաւոր գաս մեզ օդոց բարեշունչ,
Եւ ի կարմիր վարդին բուրեան տերեւոց
Յարազըւարճ մաղթես գարունըս Հայոց:
Ո՜հ, յիրաւի հաս գարունկդ աւասիկ,
Ի փունջ վարդից պճնեաց Հայոց աշխարհիկ.
Յարեաւ սոխակդ, որ քեզ ըզնոյն գեղգեղէ,
Զիա՜րդ փափուկ ըզդայլայլիկն յօրինէ:
Մերթ դու հրեշտակ խաղաղութեան, ի համբոյր,
Մեռելատիպ պատեալ ի քօղ սեւաթոյր՝
Ի սեւաստուէր, տըխուր վիմին ի սընար,
Ողբանըւագ եղերերգես ի քընար:
Նա, զի՞նչ ասեմ, թողեալ զերկիր՝ դու ի վեր,
Թեւս ի թեթեւ սաւառնացեալ ընդ եթեր՝
Թըռեար ի գլուխ անդամանդեայ սիւնակին
Եւ խօսակից եղեր ընդ վեհ դիւցազին:
Ըզհոյլս հոգեացն ըզմայելցոյց անմահից
Քաղցրածաւալ ծորանք երգոցդ անուշից.
Անդ ի տախտակ մըտացդ էիցս տիպար
Հանեալ ճըշգրիտ գեղեցկաթոյր ի նըկար.
Անդ ի թաւալ խուժէ ի ներքս ովկիան
Եւ փըրփրադէզ ցայտէ ի դուրս միւսանգամ.
Մերթ դու հեղեղ ուղխահոս ճոխ աւարաւ,
Եռանդնաշարժ գըլես զալիս սուրարշաւ,
Եւ մերթ յանդորր, ոլորտացեալ անապակ,
Զերդ բիւրեղեայն ծիծաղաժպիտ ջինջ վըտակ.
Եւ յայնժամ ո՛չ գեղեցկատիպ բընաւ էք,
Քոյդ քաղցրութեան հաւասարեն ինչ երբէք.
Ո՛չ ծաղկասէր փըթթեալ չքնաղըն գարուն,
Գողտրիկ շուշան, յասմիկ եւ վարդ ցօղասուն,
Ո՛չ զեփիւռիկ՝ գարնան խընդից պարառաջ,
Ո՛չ օդաթռիչ հաւուց մըրմունջք քաղցրաւաչ:
Այրարատեան ո՜վ դիւցազունք իմ Հայոց,
Զոյս ոխերիմ ծածկէ դեռ հող յիւրն ի ծոց.
Օ՜ն, զաղջամուղջ լըքեալ մահուն ըզդամբան,
Անմահութեան վերաթեւէ՛ք յօթեւան.
Եւ ոսկեփունջ առէ՛ք ի գլուխ պերճ պըսակ,
Զոր Ձեզ Ղեւոնդ հիւսէ մատամբք գերունակ: