ԵԹԷ
ցանկալի
իցէ
զայլ
եւ
այլ
հանգամանաց
հայկական
լեզուիս
ճառ
արկանել,
զքաղցրութենէ
նորա,
զվսեմ
ութենէ
եւ
զկենդանի
նկարագրաց
իմաստից
եւ
գաղափարաց
՚ի
դարձուածս
բանից,
յորս
պանծալի
հանդիսացան
գրիչք
ոսկի
դարուն,
ցանկալի
եւս
իցէ
խուզարկու
լինել
հնութեան
նորին
եթէ
ուստի՞
ունիցի
զսկիզբն.
իցե՞ն
հիմունք
յոր
հաստատեալ
իցէ,
կամ
աղբիւրք
յորոց
ինքն
բխիցէ,
եթէ
ինքն
իսկ
անդստին
ի
բուն
ականց
անտի
՚ի
մարդկայինս
բարբառոյ
իջեալ
անարատ
առ
մեզ
իցէ
հասեալ։
Զի
թէպէտ
օտարազգի
մատենագիրք`
որ
ակամայ
եւ
որ
ըստ
բերելոյ
ոճոյ
բանիցն
տգիտացան
անլուրս
եւ
անյարմարս
յօդել՝
Մարաց
կամ
Ասորւոց
եւ
կամ
արաբացւոց
ծնունդ
ասել
զլեզու
Հայոց
եւ
ազգակից,
սակայն
են
մեր
հզօր
ապացոյցք,
եթէ
գրոց
բարբառ
մեր
զոր
վարեմք
այժմ՝
է
մայր
լեզու,
անհաղորդ
անզուգակից
ընդ
այլ
լեզուաց։
Արդ
յառաջիկայ
կրկին
յօդուածս
տեսցես
զհաւաստիս
հնութեան
լեզուիս
մերոյ,
յառաջնումն՝
եթէ
յաշտարակաշինութենէ
անտի
անխառն
առ
մեզ
իցէ
հասեալ.
յերկրորդումն՝
եթէ
նոյն
լեզու
էր
եւ
յառաջ
քան
զջրհեղեղն
որով
խօսէր
Նոյ .
նմին
իրի
եւ
նոյն
լեզու
առաջին
մարդոյն
Ադամայ։