Ուղերձներ

Ի գերահրաշ լուսոյն լցեալ,
Շնորհօք նորին գերազարդեալ,
Պարգեւ նորին աղբիւրացեալ,
Վըտակօրէն ի քեզ հեղեալ։

Ծաղկին նման որ ի ծովուն,
Շուշան վարդից համասփիւռ բուն,
Հոտով զմայլեալ ես գերագոյն,
Եւ բուրես դու միշտ քաղցրագոյն։

Ո՛վ Չէլէպի դու պերճափառ,
Քեզ յայտնեցից զմտացն իմ դառ,
Եւ ծանուցից զտապս որ ի վառ,
Որ ի բանից սիրտս է քանզառ(?)

Յաղագս ուսման տառից սրբոց,
Եւ իմանալ զբանըս գըրոց,
Աշակերտել սուրբ իմաստնոց,
Եւ հասանել այնց ասելոց։

Մաշեաց ծարաւն զիս նեղելով,
Տենչմամբ մեծաւ փափաքելով,
Միենջերուին նըմանելով,
Որպէս Դաւիթ ասաց գրելով։

Ամօք ամսօք բաւական չէ,
Աւուրբք ժամօք թէ ջանասցէ,
Այլ հանապազ պիտանի է,
Ուտել ջանիւ որ յաւէտ է։

Զի ամենայն ինչ անցանի,
Եւ մեծութիւն եւս խաբանի,
Բայց նա գըլուխ եւ մեծ պարծի,
Զի է անմահ եւ կենդանի։

Բայց զի վնասն այս է սորա,
Որ ի զբաղմանց ի հետ կենայ,
Եւ կամ աւուրբք ինչ յայն ջանայ,
Եւ այլ ընդ այլ կու մոռանայ։

Տէրըն հրաման որ ի կտակին,
Յայտնի ասէ զսերմըն բարին,
Ի մէջ փշոցն որ պատահին,
Յորժամ բուսեալ այնք հեղձուցին։

Եւ կամ քընով կայ յիմարած,
Որ ծուլութիւն եղեալ իւր սանձ,
Մըտօք բութ է հանգոյն կուրաց,
Կամ այրեալ կայ ընդ չար մեղաց։

Չունիմ եղբայր խորհրդակից,
Եւ կամ խոհեմ սուրբ յարակից,
Կամ ի քաղաքս սահմանակից,
Ոք որ ցանկայ սուրբ իմաստից։

Զորոց անունն եղբոր լսեմ,
Որք այնպիսեաց ցանկան խնդրեմ,
Անձն իմ խնդրէ բայց չգտանեմ,
Քանզի կարի անարժան եմ։

Յորժամ զհամբաւ մեծիդ լուայ,
Որ ի քաղաքս գալ ընթանայ,
Խրախճանք պատեաց զիս բիւրակայ,
Զի ծառայեմ մինչ ի տեղս կայ։

Եւ սրբութիւն քո որ եկեալ,
Ընդ վարդապետսն մեր զուարճացեալ,
Հարազատն իմ ընդ ձեզ եղեալ,
Յաւուրսն որ էք խրախացեալ։

Ես յայնմ աւուրս անդ ոչ գայի,
Սակս արկածից պղծոյն չարի,
Զոր սերմանեաց զորոմն միջի,
Ընդ Սուքիասն 'ւ ընդ իմ գերի։

Այսպէս այրեալ տենչիւ կայի,
Եւ մեծութիւնդ գնաց յիւր բանի,
Մինչեւ ճորտերքդ աստ առաքի,
Թէ Չէլէպին գայ յայսմ տեղի։

Եւ զայն լըւայ զի ասացին,
Թէ ընդ Չէլէպուն գայ եւս որդին,
Զիմաստն եւ եւս հռչակեցին,
Յայն առաւել սիրտըս բերկրին։

Վաղվաղ սկսայ տրակ մի գրել,
Ըստ աղքատ մտացս զինքըն գովել,
Զի արժանի է զայնք պատուել,
Որ իմաստից են ցանկացել։

Թէ տաց ընծայ եւ հիտայի,
Ծանօթացեալ ընդ հայրն եւ որդի,
Ըղձանացն իմ հասանէի,
Զբաղձալիքն իմ տեսանէի։

Տերամբ հանդերձ եկիր բարեաւ,
Սիրասնունդն ընդ քեզ չասացաւ,
Զօր խնդրէի աչքս ոչ տեսաւ,
Երկսայրի սրով սիրտ իմ հարաւ։

Յայնժամ խորհուրդ ի միտ առի,
Զտրակն փոխարկել քում անունի,
Եւ ընծայել սիրով սրտի,
Առ վեհագոյնդ լուսամըտի։

Յերրորդ աւուր գալոյ քոյին,
Անկեալ հիւանդ եւ ախտային,
Մարտի ամսոյ ԺԵ-ին,
Մինչեւ յապրիլն Ի եւ Է-ին։

Եւ երբ ելայ զի հոգացից,
Ասցին գնաց յաղագս բանից,
Յայնժամ կրկին էր խոց սրտից,
Յոր Տէր լիցի քեզ գործակից։

Ժամանակի թէ հանդիպիս,
Եւ այլ գայցես բարով աստիս,
Յայնժամ մարթ է ընդ քեզ լինիլս,
Զի այժմ ծանեայ զպիտակ լինիլս։

Խորհուրդ բազում կայ ի սրտի,
Զոր անմարթ է այժմ ի գըրի,
Զո՛րն ասացից եւ ո՛րն պատմի,
Զի ծըրելով ոչ հատանի։

Բայց, Չէլէպի, ի քէն հայցեմ,
Մեծ խնդիրք է զոր աղաչեմ,
Ի միտդ ունիս բան մի կարծեմ,
Զտպագրութիւն գըրոց ասեմ։

Զայդ հա՛ն ի մտացդ, ո՛վ գերունակ,
Զի չէ պատեհ՝ այլ գործ պիտակ,
Ոչ լինել քեզ այդ ընդունակ,
Զի չէ պտուղ այդ բերունակ։

Զի թէ ունիս ի միտդ յըստակ,
Ցանկաս ունել գերյիշատակ,
Ժառանգ բարեաց եւ օրինակ,
Անուն վեհից եւ գերունակ։

Կայ բազում բան որակ որակ,
Եւ զանազան պէսպէս կըտակ,
Անծան մարդկան անկեալ ատակ,
Զի եմք եղեալ մարմին շիտակ։

Զի՞նչ առնիցեմ, ո՛վ Չէլէպի,
Զո՞րն ասացից յայսմ գըրի,
Զի վերջ չունի 'ւ ոչ կատարի,
Թէ գրեցից զարզն իմ սրտի։

Այսքան առ այս բաւ է մեծիդ,
Իմաստութեան քում հռչակիդ,
Յորժամ հասցէ այս ի ձեռինդ,
Ձօնեալ մածցի սենեակ սրտիդ։

Սէր իմ սրտիս, ո՛վ Չէլէպի,
Քեզ լինիցիմ ծառայ՝ գերի,
Մի՛ հետեւիլ զայն որ ասցի,
Տպագրութեանն անպատեհի։

Այս եւեթ գոլ խնդիրս յայտնի,
Զի թէ տեսոյդ չեմ արժանի,
Մի՛ մի՛ առնել զգործն փանաքի,
Զի է՛ մախիծ 'ւ երկիւղալի։

Ողջ լե՛ր ի Տէր դու սուրբ 'ւ արի,
Ողջ լե՛ր ի Տէր դու սխրալի,
Ողջ լե՛ր Տերամբ հանճարով լի,
Ողջ լե՛ր որդովքդ պանծալի։

Ողջոյն եւ սէր իմ այս սլացեալ,
Իբր առընթեր քում կայացեալ,
Կամ հպակաց դիպաւորեալ,
Ըղձազարգիդ տիպ հայեցեալ։

Պիտակ հընձանըս չարայնոյ,
Ի սէրդ յղեցի արշաւելոյ,
Ըզտոմսանիւթըս սիրայնոյ,
Իբր զդահամունըս մեծարգոյ։

( Ձեռ. թիւ 1059, թղ. 33ա-35բ )