Բանաստեղծութիւններ

Պոնտոսական ծովեզերեայ
Վառնա անուն քաղաք մի կայ.
Անդ քահանայ զոմն տեսայ,
Տէր Սիմէոն անուանի նա:

Կերպիւ պարկեշտ նա ձեւանայ,
Որպէս չունի ոչ մահանայ.
Իմաստնաձեւ, բայց անիմայ,
Զորպիսութիւնն ասեմ հիմայ:

Ով որ նմա հիւր լինենայ,
Թէ վարդապետ, թէ քահանայ,
Կարգ մեռելոյ զնա իմանայ,
Զի քան զմեռեալն է անզգայ:

Ընդ արշալոյսն, երբ լուսանայ
Ելնէ ժամուն թողնու գնայ.
Զճաշն եւ զընթրիսն մոռանայ,
Մինչ իրիկուն այլ տեղ շուրջ գայ:

Յեկեղեցին ոչ երեւայ
Եւ զեկեալ հիւրսն ոչ խղճայ.
Թէ զինչ կերան այսօր նոքա,
Կամ անօթի եւ ջուր չիկայ:

Երբ իրիկուն ժամուն ելնայ,
Ի սեղանոյն ոչ հեռանայ.
Կարծիս առեալ ակն ունի նա,
Թէ կու գտնեմ հազր լօխմայ:

Հարցանողին ճուղապ չի տայ
Թէ ուր էր նա, կամ ուստի գայ.
Ի չորեք դին աչվին շուռ տայ,
Թէ մեծ գաւաթն երբ առ իս գայ:

Զինչ որ գտնու սիրով կուլ տայ
Եւ մթնծեծ առնէ զնա.
Յիւր քսակէն փող մի չելնայ,
Այլոց հացին մուշթախ է նա:

Զականջն ի կախ ձգէ ժուռ գայ,
Թէ զինչ պատիւ մարդոյ լինայ.
Զօրն ի բուն անօթի մնայ,
Որ լաւ ուտէ եւ կշտանայ:

Երբ զփորնլից գառն տեսնայ,
Հոգւով մարմնով ուրախանայ,
Առանց ծամել զինքն կուլ տայ,
Երկու երեք չորս հինգ օխայ:

Փարչ մալ գինի կէս սուլումայ,
Գառան մսին վրայ շուռ տայ.
Ապա երեսն ծաղր գայ,
Հանգչի հոգին եւ դուրանայ:

Ով որ կամի պատուել զնա,
Երկու երեք գառ ունենայ.
Ղապլու փիլաւ եւ հերիսայ
Չորս հինգ ղալխան պալըխ չօրպայ:

Բեռ մի սապզի, կանանչ մէզայ,
Թառհուն, մառօլ, կծու թառայ,
Ուռու տերեւ խառն լինայ,
Որ զկերակուրն մարսել տայ:

Մի մեղադրէք Մարտիրոսիս,
Թէ կարճառօտ ասիր զդա.
Զորն գրեցի, զորն մոռցայ,
Եւ զմնացեալն տեսցուք ապա:

Անմեղադիր թող մեզ լինայ
Տէր Սիմէոն, որ ի Վառնա.
Կէսն է յըղորդ, կէսն շախայ,
Աստուած իւրեանն նիսաֆ տայ: