Բանաստեղծութիւններ

Դաւիթ երէց Ստամպոլու,
Տեղեաւ Սուլումանաստիրու.
Դու նւիրակ Ուռումելու,
Սահմանողին հերն անիծած:

Ելար Էտիրնէ գնացիր,
Հինգ վեց ամիս հոն մնացիր,
Զթէլպիսութիւնդ իմացուցիր,
Եկած ճամբուդ դուռն անիծած:

Գնացիր հասար Պապատաղի,
Տէր Մկրտչին եղար եաղի.
Զփողն կիսեցիր թապաղի,
Քո երեսին ջուրն անիծած:

Կեղծուկ շրջիս սեւուկ շալով,
Փարիսեցի ձեւանալով,
Պատմագիրք կու կարդաս լալով,
Քո արտասուաց ծորն անիծած:

Արաբացի գայլ նմանիս,
Զձեւ քահանի միայն ունիս,
Ժամ ասելով կու փրփրիս,
Քո բերնին փրփուրն անիծած:

Հետ Թաթոսին արիր բազար,
Կերար զդրամն երկու հազար.
Յետոյ գնացիր սուտ երդուընցար
Քո պիղծ առուտուրն անիծած:

Աճամներուն դու հիւր եղար,
Երեք ամիս պատիւ կերար.
Զվարագոյրն էր՞ գողացար,
Քեզ նման պիղծ հիւրն անիծած:

Թէլպիսութեան մէջն ես սնել,
Մարդ չի կարեր հետ քեզ հնել,
Դու ի մօրէ չար ես ծնել,
Քո մայրն ու մօրքուրն անիծած:

Դու չես երէց, ցցի պատ ես,
Զօրն ի բուն արիւն կու լակես,
Գիր գրելով զմարդ կու խաբես,
Քո կաղմարին մուրն անիծած:

Դու յայտնապէս Յուդա եղար,
Այն երիցուն փողին համար,
Յիսուն ղուռուշ կաշառ կերար,
Քո կերած ապուրն անիծած:

Գնացիր պէթըմալճուն ասիր,
Մարդ է մեռեր, շուտով հասիր.
Զորբերուն հացն կտրեցիր,
Քո հացին խմորն անիծած:

Այ եղկելի եւ խելագար,
Կէս հալէպի չուխին համար`
Երէց էիր` էրշ գողացար,
Քո երեսին ջուրն անիծած:

Համբաւեցար գեղ ու քաղաք,
Ամէն երկիրն առհասարակ.
Ուռումելու գող նւիրակ
Քո համբաւուդ լուրն անիծած:

Ելար փախար գաղտագողի,
Սահաթի փողն ուտեմ տէյի.
Խոճայ Սէֆէրն յանկարծակի
Հասաւ, քո ուղուրդ անիծած:

Ամօթալի յետ դարձուցին,
Զսահաթի դրամն առին,
Զուռուպադ տարաւ ղաթըրճին,
Ղաթըրճուդ ալ փիրն անիծած:

Ձի վարձեցիր դարձեալ կրկին,
Խայտառակեց զքեզ այն ձին,
Ընկեց ի ցէխն այն քաղաքին,
Քո թաղուած չամուռն անիծած:

Ելար եկիր խայտառակած,
Բոլոր անձամբ ապականած.
Որպէս գոմէշ չամռէն հանած,
Դողայիր, սարսուռդ անիծած:

Մէջ երիցանցն Ստամպոլայ
Քեզ նման չար իսկի չի կայ,
Կաշառակեր եւ սուտ վկայ,
Քո վարպետիդ հերն անիծած:

Եղար մէհքէմէի մուզի,
Վայր կու հայիս նման խոզի.
Դու բորոտիս զերդ Գեեզի,
Նա հին եւ դու նոր անիծած:

Նախնի անունդ էր քո Տօլվաթ,
Այժմ եղեր ես պիտօլվաթ,
Ամէնքն կուտան քեզ նալլաթ,
Զքո ծնած օրն անիծած:

Հարամզատայ խաբեբայ դու,
Միշտ կու ծամես զմիս մարդու,
Ոչ բարով գայիր Թոխաթու,
Եկած սար ու ձորդ անիծած:

Ով վատշւեր լիրբ էտէպսուզ,
Իսկի չունիս առ ու նամուս.
Այս բաւական լիցի այժմուս,
Այլ աւելի զուրն անիծած: