Բանաստեղծութիւններ

Ով դու վայելուչ քաղաք,
Լեռնամէջ կառոյցք գերակայ.
Շինուածք հրաշալի ունիս,
Որ անունդ է Ամասիա:

Դղեակդ անառիկ ամրոց,
Քարանձաւ լերանց վերայ կայ,
Քարհատ պահարանք գանձուց
Յորինեալ ի Միհրդատայ:

Խոր ձորամէջ վայրիդ,
Մշտահոս գետոյն մերձակայ,
Սիրով հաճեցան բնակիլ
Քաջատոհմ որդիք հայկազնեայ:

Գետդ այդ հեռագոյն վայրէ,
Բարձրաբերձ լերանց հոսի գայ,
Ծիծաղածաւալ գնացիւք
Մտանէ ի ծովն Պոնտեայ:

Սովաւ զարդարին բոյսք քո,
Նմանեալ դրախտին եդեմայ.
Ծաղկին ծառատունկ այգիքդ,
Գեղազարդ ի մուտն ապրիլայ:

Փթթին գոյնզգոյն ծաղկունքդ,
Հոտ անուշ բուրեն յարակայ.
Վարդն պատուական գովեալ,
Եւ շուշան ընդ բրաբիոնեայ:

Երգէ քաղցրաձայն պիւլպիւլն
Զերգս անուշ եւ զուարճանայ,
Զմայլի վարդին սիրուն,
Գայ նստի ի թփին վերայ:

Պտուղ բազմացեղ ունիս,
Զանազան ճաշակ քաղցրանայ.
Նուռն եւ սերկեւիլ, խնձոր
Հիւանդաց շարապ լինենայ:

Որթն դրախտաբոյս է տունկ,
Զոր բերէ զխաղողն ողկուզեայ.
Ազնիւ գովական պտուղ,
Ճաշակածն ասեն Ադամայ:

Ճմլի ւ ի կարաս լցուի,
Նա բաժակ սիրոյ լինենայ,
Թէ ի սուրբ սեղանն ելնէ,
Փրկչական արիւն գոյանայ:

Զսուրբ Աստուածածնի տաճարն,
Ընդ սրբոյ մեծին Յակոբայ
Եւ զՆիկօլայոսն ընտրեալ,
Հայրապետն յերկրին Ասիա:

Ընդ այլ բազմահոյլ սրբոց
Եւ զԲասիլ վկայն քահանայ
Առ քեզ բարեխօս ունիս,
Եւ քոյոցդ, ով Ամասիա:

Թէ ինձ հրաման լինէր,
Կապէի կամուրջ քո վերայ,
Եւ նշդարենի ծառոց,
Տերեւով ծածկոյթ սաղարթեայ:

Որ ոչ վնասէր զքեզ,
Զորաւօր շողն թամուզայ.
Յաջմէ ւ ահեկէ շմաթք,
Որ հեզիկ հողմն գայր ի նա:

Ցնցուղ փայտեղէն բերեալ,
Կազմէի իբր զջրմղայ,
ԶՊուլտուխլու գեղի գինին
Հեղուի գալ ի քո վերայ:

Ներքին շատրվան ծովակ
Շինէի սալից մարմարեայ.
Վեցից անկիւնից կազմեալ,
Որ է ձեւ ազնիւ շէշխանա:

Յորդառատ աղբերց նման,
Խիտ առ խիտ բխմամբ ցոլանայ.
Նման ծովակին ազնիւ,
Որ շինաւ ի Սողոմոնայ:

Բաժակ ոսկեղէն լինէր,
Որ տանէր մինն վեց օխայ.
Մեք անդ ի գահոյս բազմեալ,
Լինէաք խրախ մէստանայ:

Մատռվակն յոտին կացեալ
Մեզ բաշխէր զգինին անխնայ,
Մէկ մէկ այն ոսկի ճամով,
Ես խմեմ, որ կարգն ի քեզ գայ:

Ապա զուարճացեալ բերկրիմք,
Քաղցր երգեր մեզ պիտոյանայ,
Խօսիմք այլ եւ այլ լեզուս,
Զինչ գինին մեզ բարբառել տայ:

Այսքան բաւական լիցի,
Մարտիրոս զբանդ զրաւեա.
Ծաղրալի անպէտ խօսիցդ,
Ով հաճի թէ նոր երգէ սա:

Գինուն շատ մի հետեւիր,
Թէ պատճառ սիրոյ է մեզ նա,
Զբազումս անառակ առնէ,
Սողոմոն արքայն է վկայ:

Զհամարն որքանի թուոյս,
Քանակաւ ազգիս Հայկազնեայ,
Ահա բացայայտ գրեմ,
Մի ասեր դու, եթէ ՉԷ ՆԱ: