Յայնմ
ժամանակի
թագաւորն
Յունաց
Մաւրիկ
հրամայէ
գրել
առ
թագաւորն
Պարսից
գիր
ամբաստանութեան
վասն
իշխանացն
ամենայն
Հայաստանեայց
եւ
զաւրաց
իւրեանց:
«Ազգ
մի
խոտոր
եւ
անհնազանդ
են,
ասէ,
կան
ի
միջի
մերում
եւ
պղտորեն:
Բայց
ե՛կ,
ասէ,
ես
զիմս
ժողովեմ
եւ
ի
Թրակէ
գումարեմ.
եւ
դու
զքոյդ
ժողովէ
եւ
հրամայէ
յԱրեւելս
տանել:
Զի
եթէ
մեռանին՝
թշնամիք
մեռանին.
եւ
եթէ
սպանանեն՝
զթշնամիս
սպանանեն.
եւ
մեք
կեցցուք
խաղաղութեամբ:
Զի
եթէ
դոքա
յերկրի
իւրեանց
լինիցին՝
մեզ
հանգչել
ոչ
լինիե:
Միաբանեցան
երկոքին:
Եւ
սկսաւ
կայսրն
հրաման
տալ,
զի
ժողովեսցեն
եւ
ի
Թրակէ
գումարեսցեն.
եւ
սաստիկ
տագնապէր՝
հրամանն
կատարէր:
Եւ
սկսան
փախչել
ի
կողմանէն
յայնմանէ
եւ
գալ
ի
ծառայութիւն
Պարսից,
մանաւանդ
որոց
երկիրն
ընդ
նորա
իշխանութեամբ
էր:
Իսկ
նա
զամենեսեան
ընդունէր
մեծարանաւք
եւ
մեծամեծ
պարգեւս
քան
զկայսր
պարգեւէր
նոցա.
մանաւանդ
իբր
տեսանէր
զփախուստ
նոցա
ի
կայսերէն՝
եւս
առաւել
մեծապէս
սիրով
կամէր
զամենեսեան
կորզել
առ
ինքն: