[ԺԴ]
ԹԱՎՈՒԽ
ԽԱՆ
Եւ
անտի
յոլով
գնացեալ
եկաք
ի
Թավուխ
խանն.
եւ
անդ
եւս
կայր
սիւն
մի
այլ
մէրմէրէ,
բայց
չէր
նման
Ավրաթ
պազարին.
եւ
էր
պատեալ
շուրջանակի
յոլով
տեղիս
[1]
պողովատով՝
վասն
ամրութեան։
Եւ
ասին
[2]
թէ
ի
ներքոյ
այսմ
սեանս
է
եօթն
զամպեղն
որ
Քրիստոսի
օրհնութենէն
յաւելաւ
հացիւ
եւ
ձկամբ։
Կային
աստ
եւ
անդ
բազում
եւ
անթիւ
եկեղեցիք
մեծամեծք,
վիմաշէն
եւ
մարմարիոնեա[յ],
եւ
մատուռք.
յորս
կային
նշխարք
եւ
ոսկերք
սրբոց.
եւ
որք
գեղեցկագոյնք
եւ
[ի]
բարձր
տեղ[ւ]ոջ
էին,
զայն
անօրէնք
խլեալ
եւ
յափշտակեալ
էին.
եւ
զիւրեանց
ոչ
հաւանեալս
թողեալ
էին
Հոռմոց.
զի
քաղաքն
Հոռմոց
էր
նախ։
Եւ
կայր
հարիւր
կամ
աւելի
Հոռմոց
եկեղեցի.
իսկ
Տաճկաց
մզկիթ,
մէջիթ
քանի
հազար.
նոյնպէս
բաղնիք,
խաներ
զարմանաշէն
մեծ
եւ
լայնանիստք,
կամարակապ,
մեծամեծ
սայլիւք,
եւ
մարմարէ
խարսխօք
հաստատեալ.
դռվին
մեծ
երկաթի
որպէս
քաղաքին։
Կայ
խան,
որ
հարիւր
օտա
ունի.
կա[յ]
երկու
հարիւր,
կայ
որ
երեքհարիւր,
եւ
մէջն
շատրվանի
եւ
ջրեր
քաղցրահամ։
Նոյնպէս
եւ
բաղանիքն
մեծամեծք,
գմպէթայարկ
խուպայիւք
իբրեւ
զեկեղեցիս.
ոմն
մարմարէ
սպիտակ,
ոմն
խէտումէտ
քարանց,
այլքն
շինի
սաֆի
պատերն,
եւ
այլքն
այլ
իմն։
Շատրվանք
ջրոց
եւ
գռներ
ի
նմա
յոլով։
Սպասաւորք
քանի
հարիւր
ի
նմա.
նոյնպէս
փէշտամալնի,
մախրամանի,
սրբիչք
եւ
խզմէթնի
որպէս
մարդ
կամի
կամ
հաճի։
Եւ
ամէն
Աստուծոյ
օր
կու
վառի.
եւ
թէ
մարդ
ամէն
օր
գնա[յ]
ի
նա
[3]
՝
ա՛յլ
կ՚ուզէ։
