[ԻԴ]
ԳԵՐԵԶՄԱՆ
ՍԱՄՈՒԷԼ
ՄԱՐԳԱՐԷԻ
Եւ
չուեալ
անտի
մին
օրն
հասաք
ի
բարձր
լեառ
մի
եւ
քարուտ.
զի
Ռամլու
մինչ
յԵրուսաղէմ
ամէն
քար
է
եւ
ապառաժ։
Եւ
այն
լերան
ներքեւն
գեղ
մի
կայր
արպի.
որ
եւ
անդ
առին
մին-մին
ռուպ։
Եւ
գլուխ
լերանն
գերեզման
է
Սամուէլի
մարգարէի.
եւ
ասին
թէ
անդ
ժողովին
[1]
Հրեայք
ամենայն
շաբաթի
[2],
դառնան
ի
հարաւ
եւ
հային
եւ
գոչեն
ասելով.
Եկ
Մեսիա
թագաւոր
Իսրայէլի։
Եւ
անտի
գնացեալ
ի
բլուր
մի,
յորմէ
Երուսաղէմ
քաղաքն
երեւէր.
զոր
տեսեալ
Սողոմոնի
տաճարն
փառաւոր
եւ
սուրբ
զՅարութեան
[3]
խուպան՝
ուրախացեալ
բերկրեցաք,
մինչ
զի
ի
խնդութենէ
անտի
լացի.
եւ
առժամայն
անկեալ
ի
վերայ
երեսաց
իմոց՝
երկրպագի
սուրբ
տնօրինականացն
եւ
գոհացայ
զԱստուծոյ,
որ
արժանի
արար
զանարժան
ծառայս
տեսանել
զսուրբ
քաղաքն
աստուածակոխ։