Ուղեգրութիւն

[ԻԱ]  ՊԱՆԹԷՈՆ

Եւ անտի մտաք յեկեղեցի մի գմպէթաշէն կամարակապ, յոյժ լայն եւ մեծ. եւ գմպէթին խուպան տափարակ [1] որպէս մէջիթնուն. եւ ասին թէ կռապաշտից շէնք են, զոր ի տօնի   կռոցն անդր ժողովէր բազմութիւն արանց եւ կանանց զոհել դիւաց. եւ այնպէս մեծ եաբու է եւ վերին կամարն ի բոլորն հուճուրայք բազում. զոր մարդն մտեալ ի ներսն՝ սասանի. եւ այն առանց սեան, թէպէտ յոլով տեսաք յայլ տեղ՝ Պուրսա եւ Կեսարիայ, ապա սորա պէս ահարկու եւ զարմանալի չկայ. որ [2] այժմ եկեղեցի է եւ անուն Ամենայն սրբոց տօն դրած [3], զոր առաջն ամենայն դիւաց տօնէին։ Եւ ի դրսաց դիհն ի ժամատունն Ը սիւն կայր հաստ եւ երկայն, զոր չափեալ երեք խուլաճ ելաւ հաստութիւնն, եւ եօթն երկայնութիւնն։ Եւ ունէր մեծ դուռ մի երկու փեղկէ մեծ քան զԱյա Սօֆու լայնքն, երեք խուլաճ եւ երկայնքն հինգ. եւ ազնիւ սփետրով պատած զդուռն, զոր ոմանք ասին թէ ոսկ[ւ]ով պատած զդուռն, զոր ոմանք ասին թէ ոսկ[ւ]ով խառն է. եւ զայս դուռս պիտի դնեն Յարութեան ի ժամանակս քրիստոնէութեան։

Եւ հուպ սմին կային եկեղեցիք եօթն միատեղ։

Ապա գնացեալ տեսաք զսարայըն Ուլիանոսի, Դիոկղիտիանոսի, Մաքսիմիանոսի, Ներոնի եւ այլ կայսերացն կռապաշտ. բայց աւեր եւ ամայիք [4] էին, միայն հիմունք եւ նշմարանք կ՚երեւէր. եւ զայն թողած էր ի նշան եւ ի հիացումն տեսողացն մեծամեծ [5] եւ լայնանիստ, մարմար սներով, վէմս եւ սայլս եւ քարինս քանդակեալ ի կերպս ազգի ազգի գազանաց եւ վիշապաց եւ հսկայից, զոր խախտեալք եւ ցրվեալք էին ի այլ եւ այլ անարգ եւ անպիտան տեղիս։