Գիրք Դատաստանի, Ա խմբ.

Եթէ առնուցու ոք կին եւ մտանիցէ առ նա, եւ եղիցի, եթէ ոչ գտանիցէ շնորհս առաջի նորա, զի եգիտ ի նմա իրս անարգութեան, գրեսցէ նա գիր ապահարզանի եւ տացէ ի ձեռս նորա եւ արձակեսցէ զնա ի տանէ իւրմէ։ Եւ գնացեալ լինիցի առն այլում, եւ եթէ ատիցէ զնա այրն վերջին, գրեսցէ նմա գիր մեկնելոյ, եւ տացէ ի ձեռս նորա եւ արձակեսցէ զնա ի տանէ իւրմէ։ Ապա թէ մեռանիցի վերջին այր նորա, որ առ զնա կնութեան, մի՛ կարասցէ այրն առաջին, որ արձակեաց զնա, դառնալ առնուլ զնա իւր կնութեան յետ պղծելոյ նորա, զի պիղծ է այն առաջի Տեառն Աստուծոյ քոյ. եւ մի՛ պղծիցէք զերկիրն, զոր Տէր Աստուած տացէ ձեզ ի ժառանգութիւն։

Զայս երբեմն Հրէայքն պատասխանի ետուն Տեառն՝ ասելով. Մովսէս հրամայեաց գիր գրել մեկնելոյ կանանց. եւ Տէր եցոյց զպատճառն, թէ յաղագս խստասրտութեան ձերոյ թողացաւ։ Զի մի՛ միշտ վայրապար թողցեն, ասաց յԱւրէնս՝ ոչ առնուլ զանարգեալն։ Եւ զի ընդարձակ էր առնուլ այլ, եւ միանգամայն երկուս ունել ի տան, եւ այն առանց բանի պոռնկութեան։ Եւ զի ըստ մեզ այս ոչ է, եթէ պատահի զկնի թողլոյն եւ մահուն զղջանալ, որ ատելութեամբ մեկնեցան՝ ապաշխարութեամբ միասցին, բայց եթէ պատահի այնպիսի լինել, որոց միաւորել չիցէ արժան։