Գիրք Դատաստանի, Ա խմբ.

Եւ եթէ լինիցին առն երկու կանայք, մին ի նոցանէ՝ սիրելի եւ մին՝ ատելի, եւ ծնանիցին նմա որդիս սիրելին եւ ատելին, եւ լինիցի որդի անդրանիկ ատելւոյն։ Եւ եղիցի յաւուր, յորում ժառանգեցուցանիցէ որդւոց իւրոց զինչս իւր, մի՛ իշխեսցէ անդրանկացուցանել զորդի սիրելւոյն, անտես արարեալ զորդի ատելւոյն զանդրանիկ, այլ զանդրանիկ ատելւոյն ծանիցէ՝ տալ նմա կրկին յամենայնէ, որ ինչ գտանիցի նորա, զի նա է սկիզբն որդւոց նորա, եւ նմա անկ է անդրանկութիւնն։

Արդ, զայս զդատաստան ի մեզ այսպէս առցուք։ Զի թէ ոչ է ունել քրիստոնէից միանգամայն երկուս կանայս, սակայն ի մի կնոջէ լինի որդիս, եւ թէ երկրորդ առցէ կին եւ յայնմանէ իցէ որդի, մի՛ վասն սիրոյ կրսերին զնա անդրանկացուսցէ եւ կամ աչառեալ կնոջն վերջնոյ՝ զնորայն որդի։ Այլ զսկիզբն պատուիցէ զորդւոցն, ըստ որում եւ Տէր պատուիրեաց. տալ զառաջին ծնունդն, առաւել տալ ի ժառանգութեանց. բայց եթէ պատահի յաղագս անպիտանութեան չառնել արժանի։