ԴԻԱԿԻ
ՍԱՅԼԸ
Իրիկուան
դէմ
փողոցներէն
ամայի,
Սայլ
մը
կ’անցնի
ճռընչելով:
Ձի
մը
աշխէտ
զայն
կը
քաշէ,
ետեւէն
Կ’երթայ
զինուոր
մը
գինով:
Ջարդուածներուն
դագաղն
է
ան`
որ
կ’ուղղուի
Գերեզմանատունը
Հայոց:
Արեւն
յետին
իր
շողերով
կը
սըփռէ
Վըրան
պատանք
մ’ոսկեզօծ:
Ձին
նիհար
է.
հունձն
այդ
իր
ժա՛նտ
տէրերուն
Ան
հազիւ
հազ
կը
տանի:
Ականջներն
իր
կախած,
կարծես
խորասոյզ
Կը
մըտմըտայ
թէ
քանի
Դարեր
պէտք
են
ժամանելու
համար
հուսկ
Մարագն
հընձուած
սուրբերուն…
Եւ
շըրջակայ
պատերուն
պոչն
իր
տատան
Կը
սըրսկէ
մի՛շտ,
մի՛շտ
արիւն:
Եւ
արիւն
է
որ
կը
կաթէ
յարաբուխ
Անիւներուն
յեցերէն,
Սայլն
իբրեւ
վարդ
կըրէր,
իբրեւ
թէ
ըլլար
Արշալոյսին
կառքն
հրեղէն:
Հոն
են
դիերն,
իրարու
վրայ,
որդին
մօր
Գանգուրներով
պատանքուած:
Մին
խըրած
է
իր
ամբողջ
բռունցքը
միւսին
Տաք
վէրքին
մէջ
լայնաբաց:
Դեռ
ծերունի
մը
ծընօտով
ջարդուփշուր
Կ’յառէ
աչքերն
երկընքին,
Որոնց
մէջ
սեւ
անէծք
մ’աղօթք
մ’իրարու
Նոյն
վըրէժով
կը
խառնեն:
Մէկուն
կուշտէն
աղիք
մը
վար
սահմըռտկած`
Սայլին
ճեղքին
կ’առկախի.
Շո՛ւն
մ’ետեւէն
կու
գայ
եւ
զայն
քաշած
դուրս
Լափլիզելու
կը
զբաղի:
Ո՛չ
ձեւ
ունին,
կամ
ոչ
գըլուխ.
կը
կըրեն
Հազար
տեսակ
զէնքի
խոց:
Արդէն
իրենց
մարմինն
եղբայր
է
հողին.
Կ’երթան
ահա
գերեզմնոց:
Անոնց
վըրայ
ո՛չ
ոք
կու
գայ
արտասուել
Կամ
տալ
ողջոյնը
վերջի.
Քաղքին
լռութեան
մէջ
արեան
հոտը
միայն
Զեփիւռին
հետ
կը
շըրջի:
Բայց
մութին
մէջ
պատուհանէ
պատուհան
Ահա
մոմեր
կը
վառին.
Մամերն
են
որ
գաղտագողի
կ’աղօթեն
Վըրան
կարմիր
դագաղին:
Եւ
այն
ատեն
պատըշգամբի
մը
վըրայ
Կոյս
մը
կ’ելլէ
գեղանի,
Ու
կը
նետէ
արտասուաթոր
բուռ
մը
վարդ
Սայլին
վըրայ`
որ
կ’անցնի:
