Ե.
Թէ
մարդոյն
լինելութեամբ
հաւասարեաց
զզգալի
աշխարհս
ընդ
իմանալիսն:
Եւ
զայս
խորհեցեալ
բարերարին
յառաջագոյն,
առնէ
զմարդն
ըստ
պատկերի
իւրոյ
մտաւոր
եւ
բանաւոր,
իբրեւ
զիմանալիսն`
յիմանալի
լոյս
բնակեալ
մերձ
յանմերձանալի
լոյսն:
Եւ
արու
եւ
էգ`
ըստ
զգայականացն,
որոց
եւ
գլուխն
հանդիպեցաւ
իբրեւ
հաղորդ
նոցուն
առաջնորդութեամբ.
եւ
ածէ
զնա
ի
դրախտ
իբրեւ
թագաւոր
յարքունիս,
հանդերձ
թագուհրեաւ,
զի
եղիցի
որպէս
փեսայ
առ
հարսին
ուրախացեալ
ի
ներքուստ
(Տե՛ս
Ես,
ԿԲ
5).
եւ
իբրեւ
զթագաւոր
սպասաւորեալ
յորոց
իշխիցենն
արտաքուստ:
Եւ
այսպէս
աճեցուցեալ
արարչական
բանին
ի
նիւթականացն
բուսականս
եւ
զգայականս
յաւելուածութեան
կարգաւ,
մինչեւ
ի
մարդն
բանաւոր
որ
ըստ
պատկերի
արարչին
ելից
զտունս
զայս
եւ
հաւասար
առաջնոց
եւ
իմանալի
տանն
յօրինեաց,
ի
միոյ
արարչի
մի
փառաւորութիւն
բաւանդակելով: