Տաղեր

Արեգական նման պայծառ լոյս երեսդ, որ ի մեզ ծագի,
Երբ լոյս ծագիս արարածոց, ամէն աշխարհս զարդարի:

Իշխանութիւն արեգական ցերեկային ժամն երեւի,
Երբ արեգակն ի մար մտնէ, կարծես յաշխարհս խաւարի:

Հանց լուսատու է քո երեսդ, երբ արեգակն պարզ լինի,
Զամէն աշխարհն նորոգէ, հասուցանէ պտուղ բարի:

Ճերմակ ճակատդ, որ դու ունիս, նայ արեգակն զայն չունի,
Զկամար ուներդ աղեղնապէս, արեանարբու եւ ծարաւի:

Էս աչերուն նման ծովեր, մարդ չէ տեսեր ծով ծիրանի,
Թարթեւանունքդ է զինչ նետեր, կու հարկանէ զմարդն հալի:

Երբ որ զերեսդ տեսանէ, արեգական լոյսն արգելի,
Երբ խշրվեներդ կու նայի, լուսինն եղեւ անգին գերի:

Մինչ տեսնու ինքն զբերանդ ի մէջ շարած քո ատամնի,
Լալ ու եաղութ եւ շափիւղա, գոհար, զմրութն սքանչելի:

Բոլոր անձամբ դու զարդարեալ, քան զամենայն իմանալի,
Դու լոյս ծագես որդոց մարդկան, նա քո սիրովդ նորոգի:

Ա՛յ Մարտիրոս Ղարաճարսցի, մեղօք ի լի, խիստ եղկելի,
Թէ յամէն օր մեղօք կենաս, վայ քո հոգուդ, ողորմելի: