Տաղեր

Դարձեալ ասաց մարգարէին,
Երթալ ի Նինւէ քաղաքին,
Եւ նա երթէալ փութանակի
Եւ գուժ առեալ մահու նոցին:

Ձայնեաց ի լուր նա ամէնին,
Յականջ ծերոյն եւ տղային,
Թէ այլ երեք աւուրք յետին,
Ջնջի քաղաքս ամենեւին:

Լուան զբարբառ մարգարէին
Եւ ծանուցին թագաւորին,
Իսկ ի լսել զայն արքային,
Ասաց, թէ ստոյգ են բանք նոցին:

Եհան զբեհեզն եւ զծիրանին,
Ընկեց զթագն իւր ի գետին,
Հրաման արար ի քաղաքին,
Անսուաղ երեք օր պահեցին:

Մոխրաթաւալ ողորմագին,
Ծերք եւ տղայք դառն ողբային,
Հարք ի վերայ որդոց լային,
Մարք զդստերս գորովէին:

Տղայքն զհայրս հարցանէին,
Յողբս եւ ի կոծս շարժէին,
Թէ երբ գայցէ օրն այն յետին,
Ջնջի քաղաքս ամենեւին:

Պատասխանեալ հայրքն ասէին,
Տղոցն զայս յոյս դնէին`
Աստուած գթած է, մարդկային,
Անտես չառնէ զգործս ձեռին:

Բոլոր քաղաքն շարժեցին,
Մեգն եւ խաւարն պատեցին,
Ճայթմամբ ուժգին որոտացին
Եւ կործանման կարծիս տային:

Յայնժամ գթած Տէրն երկնային,
Լուաւ ձայնի ողբոց նոցին,
Ի լուսանալ առաւօտին
Ծագեաց զլոյսն իւր զերկնային:

Իսկ Յունանու մարգարէին
Նստեալ յեզեր այն քաղաքին,
Զի տեսանէ զվախճան նորին,
Զկործանումն Նինուէին:

Յոյժ տառապեալ ի խորշակին
Եւ քաղէին ոգիք նորին,
Յայնժամ հրամանն աստուածային,
Փութով բուսոյց զդդմենին:

Որ ել, արար հով Յունանին
Եւ զօրացաւ նա ի տակին,
Եւ ի վաղուեան առաւօտին,
Որդն այն եհար զդդմենին:

Ընդ որ տխրեալ մարգարէին
Եւ քաղէին ոգիք նորին,
Դարձեալ խօսի Տէրն ընդ նմին
Եւ կշտամբէ զբարս նորին.

Դու խնայեցեր ի դդմենին,
Զոր եւ ձեռք քո ոչ արարին,
Ես ո՞չ գթամ ի բիւր մանկտին,
Որ չգիտեն զաջ կամ զահեկին:

Իսկ բնակիչքն Նինուէին,
Որ զպատուհասն դարձուցին,
Երկրպագեալ մարգարէին,
Մեծաւ սիրով զնա պատուէին:

Փառք Աստուծոյ Հօրն անեղին,
Որդոյ անճառ ծննդեան բանին,
Հոգոյն Սրբոյ շնորհաբաշխին,
Յանցեալն յայժմոյս յապագային: