Տաղեր

Օրհնութիւն եւ փառք Փրկչին,
Երկնի եւ երկրի ստեղծողին,
Տեառն Յիսուսի Քրիստոսին,
Անմահից կենաց տուօղին:

Հազար հինգ հարիւր վաթսուն
Մեծ թվական մեր Կենարարին
Եղեւ սղութիւն սաստիկ
Կաֆային` Հոնաց աշխարհին:

Այնպէս սաստիկ սով եղաւ,
Որ սովուն բազումք սատկէին,
Թաթարքն գազանաբար
Զմեռեալս հանեալ ուտէին:

Ո՛չ շուն, ո՛չ կատու թողին,
Անխտիր զամէնն ուտէին,
Ամէնն աւազակ եղան,
Զմիմեանս կողոպտէին:

Բազումք ի յերկրէն ելան,
Ի յօտար երկիր գնացին,
Շատոք անճարակ եղան,
Զտունն ու տեղն զամէն ծախեցին:

Ո՛չ ոսկի ՚ւ արծաթ թողին,
Մարգարիտ եւ զղումաշնին
Կիսագին վաճառէին
Եւ փորով կուշտ հաց չուտէին:

Շատ մարդ զիւր որդին ծախեց,
Թէ՛ Թուրքին եւ թէ՛ Թաթարին,
Բազումք զծնօղքն ատեցին
Եւ տանէն ի դուրս վարեցին:

Ո՛չ վանք, ո՛չ ջաղացք թողին,
Զմեծատանց տունն թալնեցին,
Որպէս չար գազան եղան,
Գիշերով ի շուրջ կու գային:

Յերկնից անձրեւ ոչ իջին
Եւ երկիրս պտուղ չի տային,
Աղբիւրքն ամէն չորացան,
Եւ բազումք ծարաւոյն մեռին:

Եթէ նաւեր ոչ գային,
Նայ մարդիքն ամէն ջնջվէին,
Աստուած մեծ խնամք արար,
Որ նաւով ցորեն բերէին:

Եղբայրք, ձեզ յայտնի լինի,
Որ Աստուած մեզ չար չի կամի,
Ինչ որ պատուհաս լինի,
Մեր մեղաց չարէն կու լինի:

Թէպէտ պատուհաս թվի,
Բայց խրատ է մեզ պիտանի,
Այն է պատուհաս, եղբայրք,
Որ ի հուրն անշէջ կու մատնի:

Եթէ մահ կամ սով լինի,
Կամ հազար փորձանք աշխարհի,
Եթէ մեք մեղաց դառնամք,
Նայ ամէնն շուտով հալածի:

Եթէ մեղաւոր լինին,
Տանջանացն թեթեւասցին,
Ապա թէ արդարք լինին,
Պսակաց արժանասցին:

Որչափ պատուհաս լինի,
Մեր մեղացն է խիստ արժանի,
Յորժամ աղօթիւք խնդրեմք,
Ամենայն ի բաց հալածի:

Աստուած մեզ խրատ կու տայ,
Թէպէտ մեզ պատիժ կերեւի,
Պարտ է համեբերել, եղբարք,
Փառս տալ մեր ստեղծողի:

Զայս բանս ի Կաֆան ասաց
Վրթանէս անպիտան ոգին,
Ով ոք հանդիպի սորին
Թող զմեզ յիշէ ի բարին: