2.
ԻՑԻ՜Ւ
ԹԷ
Ո՜հ,
ես
դու,
սէ՞ր,
երկնի
հուր
կամ
ժըպի՞տ…
Չ՚ունի
երկին
աչացդ
կայծերն
ու
կապուտ,
Վարդը
չ՚ունի
քու
լանջդ
,
լուսափթիթ,
Չ՚ունի
վարդերն
շիկնոտ
այտերուդ:
Գիշերն
երկնի
կայծից,
լուսնոյն
սխրադէմ,
Ցերեկն
ալեաց,
ծաղկանց
ժպտիս
…
մէկո՜ւն
գէթ…
Իսկ
քեզ
համար
ես
արցունքով
կ՚աղօթեմ ,
Դու
չ՚ես
շնորհեր
մ՚ինձ
հուր
աչերէդ:
Արդեօք
էա՞կ
մ՚ես
թէ
երկնի
զըւարթուն,
Կը
նախանձին
փայլիդ
վարդ ,
լուսնակ.
ապշած
լըսելով
քաղցր
ու
թրթրուն՝
Նոճերու
մէջ
կ՚սըգայ
լըռիկ
լուսինեակ:
Ծնէի
իցի՜ւ
թ՚հեւացող
հով
մ՚անուշիկ,
Եւ
գգուելով
երազք
ճակտիդ
այդ
անսուգ՝
Տայի
շունչըս
շուրթերուդ
մէջ
ես
յուշիկ,
Լոկ
սրբելով՝
շողար
աչքդ
:
Պարտէզդ
իցի՜ւ
թէ
վարդ
լացող,
Եւ
երբ
գայիր
այգուն
ժպտով
պերճ՝
Գունովս
ներկել
այտերդ,
թափել
գոգդ
իմ
ցօղ,
Թոռմէի
գիրգ
ձեռքըդ
տայի
կեանքիս
վերջ:
Բխէի
ես
իցի՜ւ
թ՚առու
մը
վճիտ,
Եւ
երբ
յուշիկ
նստած
մօտ
իմ
եզերքին,
Ցոլանար
իմ
մէջ
քու
՝
Պղտորելով
կապոյտ
ալիքս՝
ցամքէին:
,
իցի՜ւ
թէ
լինէի
ես
ճառագայթ,
Շողշողայի
դէմքիդ
վայրիկ
մի,
Խաբէի
քեզ
թ՚ես
աւելի
գեղազարդ,
Ւ՚անուշաբոյր
մազերուդ
մէջ
մարէի:
Այլ
ո՛չ,
անգո՛ւթ,
եթէ
տըւիր
մէկուն
սէր,
Իցի՜ւ
թ՚անոր
գերեզմանին
քարն
լինիմ,
Եւ
դու
թօշնած
գաս
շնչե՜լ
շուրջս
…
արտասուե՜լ…
Քեզ
հըպելու
համար
հարկ
լոկ
գոլ
շիրիմ…
1867
