8.
ՈՎ
ՈՐ
ՈՒԶԱԾԸ
Կ՚ԸՍԷ,
ՉՈՒԶԱԾՆ
ԱԼ
ԿԸ
ԼՍԷ
Անլի
տողեր
կարդացի
երեկուան
Մանզումէի
մէջ
ընդդէմ
«Դրժումն
»
մակագրեալ
եւ
«Արմենակ»
ստորագրեալ
յօդուածոց:
Մանզումէի՝
ամէն
ներհակ
գրուածք
պատալաճա
եւ
պատասխանի
անարժան
կ՚ըլլան
եղեր:
Կը
գանիմ
այդ
տողերէն :
Միթէ
բուէն
դայլայլիկ,
կոյր
աչքէն
լոյս,
խելագարէն
տրամաբանութիւն
կամ
դժնիկէն
խաղող
կ՚սպասուի՞,
որ
ես
ալ
Մանզումէի
խմբագրութիւնէն
օրինաւոր
խօսք
կամ
պատասխան
սպասեմ:
Դուք
այդ
տողերով
ռամիկ
մ՚էք:
Մ<եծապատիւ
>
Մանզումէ,
եւ
ձեր
լեզուն
շատ
ցեխոտ
է
այս
անգամ.
այդ
աղմկտոտ
լեզուէն
պատասխան
սպասելն
անգամ
արդէն
իմ
զգացմանս
ու
պատւոյս
դէմ
է:
Ես
զձեզ
կշիռքի
զարկի
ձեր
տարան
հասարակութեան
ցուցնելու
համար,
եւ
ոչ
թէ
ի
ձէնջ
պատասխանելու
համար:
Դուք
որչափ
անգամ
խօսիք
մամլով,
այնչափ
անգամ
մամլոյ
դէմ
կը
հայհոյէք:
Վասնորոյ՝
անգղիական
պաղութեամբ
մը
լոկ
կ՚արհամարհեմ
ձեր
այդ
հայհոյիչ
լեզուն:
Հայկական
վեհանձնութեամբ
ձեզ
խրատ
մ՚ալ
կու
տամ.
ազնուացէք,
Մանզումէ
էֆենտի,
եւ
լուացէք
ձեր
այդ
կեղտոտ
լեզուն:
Ասկէ
զատ
ուրիշ
Ստամպոլ
չի
կայ:
Մի
զլանաք,
Տէր,
երկտողիս
երկու
տող
շնորհել: