Հրապարակախօսութիւն

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա
8. ՈՎ ՈՐ ՈՒԶԱԾԸ Կ՚ԸՍԷ, ՉՈՒԶԱԾՆ ԱԼ ԿԸ ԼՍԷ
       Անլի տողեր կարդացի երեկուան Մանզումէի մէջ ընդդէմ «Դրժումն » մակագրեալ եւ «Արմենակ» ստորագրեալ յօդուածոց: Մանզումէի՝ ամէն ներհակ գրուածք պատալաճա եւ պատասխանի անարժան կ՚ըլլան եղեր: Կը գանիմ այդ տողերէն : Միթէ բուէն դայլայլիկ, կոյր աչքէն լոյս, խելագարէն տրամաբանութիւն կամ դժնիկէն խաղող կ՚սպասուի՞, որ ես ալ Մանզումէի խմբագրութիւնէն օրինաւոր խօսք կամ պատասխան սպասեմ:
       Դուք այդ տողերով ռամիկ մ՚էք: Մ<եծապատիւ > Մանզումէ, եւ ձեր լեզուն շատ ցեխոտ է այս անգամ. այդ աղմկտոտ լեզուէն պատասխան սպասելն անգամ արդէն իմ զգացմանս ու պատւոյս դէմ է: Ես զձեզ կշիռքի զարկի ձեր տարան հասարակութեան ցուցնելու համար, եւ ոչ թէ ի ձէնջ պատասխանելու համար: Դուք որչափ անգամ խօսիք մամլով, այնչափ անգամ մամլոյ դէմ կը հայհոյէք: Վասնորոյ՝ անգղիական պաղութեամբ մը լոկ կ՚արհամարհեմ ձեր այդ հայհոյիչ լեզուն:
       Հայկական վեհանձնութեամբ ձեզ խրատ մ՚ալ կու տամ. ազնուացէք, Մանզումէ էֆենտի, եւ լուացէք ձեր այդ կեղտոտ լեզուն: Ասկէ զատ ուրիշ Ստամպոլ չի կայ:
       Մի զլանաք, Տէր, երկտողիս երկու տող շնորհել: