ՄԱԳԴԱՂԻՆԷ
Դ
Բազմութիւն
մը
աղտոտ
ու
ստորին
մարդոց
կը
խռնուէր
դրանը
առջեւ.
գողեր,
մարդասպաններ
կային
անոնց
մէջ.
ամենքը
կը
հրմշտկէին
իրար,
առաջ
անցնելու
ջանքով
մը,
կը
լեցուէին
իրարու
վրայ`
հետաքրքիր:
Յետոյ
ոստիկաններ
եկան
թուղթ
ու
կաղամար
ձեռքերնին,
կատարուած
ոճիրը
արձանագրելու
համար:
Քովիններուս
հարցուցի
այս
հաւաքումին
պատճառը:
—
Աղջիկ
մը
զարկին
սա
տանը
մէջ,
ըսին
ինծի:
Նախազգացումս
որ
բնաւ
չի
խաբեր,
զիս
դող
հանեց.
միջոց
մը
գտայ
ճեղքելու
այս
մարդերէ
ձեւացած
պատնէշը:
Վեր
վազեցի
իսկոյն,
մեր
չորրորդ
յարկի
պզտիկ
խուցը.
տնեցիները
հոն
հաւաքուեր
էին.
բժիշկ
մը
վերջին
պահուն
եկած,
անկողնին
վրայ
ծռած
էր:
Հոդ,
այդ
անկողնին
վրայ
տարածուած
տեսայ
զինքը
վերջին
անգամ:
Իր
սովորութեան
հակառակ
ամբողջ
ճերմակներ
հագած
էր,
ձիւնաթոյր
ու
շլացուցիչ.
ու
միայն
լանջքին
վրայ
ձախ
կողմը
շապիկը
կարմրած
էր
պզտիկ
բոլորակով
մը,
այդ
անբծութեան
վրայ
բացուած
վարդի
մը
պէս:
Զիս
տեսնելուն
ժպիտ
մը
դժուարաւ
գծագրուեցաւ
իր
դէմքին
վրայ:
Բժիշկը
անյոյս
վճռեց
անոր
վիճակը:
Ինքը
հաղորդութիւն
առնելու
փափագ
յայտնեց
ու
մէկ
երկու
հոգի
իսկոյն
եկեղեցի
վազեցին,
բայց
տէրտէրը
մերժեց
գալ:
Յետոյ
մահը
վրայ
հասաւ.
դանդաղ,
հանդիսաւոր
ու
մռայլ
բանը,
վերարկուն`
ուր
Նախախնամութիւնը
հոգածու
ձեռքով
փաթթեց
բոլորեց
այս
աղջիկը,
որուն`
մարդոց
ճղճիմ
հաշիւները
ու
սխալ
դատաստանը
ամեն
սփոփանք
զլացեր
էին
Աստուծոյ
անունով:
Իր
պզտիկ
քրոջմէն
ու
եղբօրմէն
զատ
ոչ
ոք
անոր
անունը
տուաւ
մէյ
մըն
ալ:
