ՋՈՒՐԻՆ
ՎՐԱՅ
Նըւագէ՛
կիթառդ,
ո՛վ
իմ
Մելինա,
Լուսինն
է
ցաթեր,
վէրքի
պէս,
լանջքիս.
Երգդ,
իբրեւ
ըսպունգ,
կը
ծըծէ
ահա
Աստղերն
երկընքին,
արցունքներն
աչքիս:
Աշխարհը
մոռնա՜նք.
ջուրին
վրայ՝
լուսնին
Լուսասփիւռ
ճամբա՛ն
ըլլայ
մեր
ճամբան…
Երբ
պըսակեմ
գլուխս
ողկոյզով,
Մելի՛ն,
Սըրտիս
արիւննե՛րն
իսկ
գինի
կ'ըլլան:
Թող
երգդ
հըրճըւի՜.
Ծովը
լուսավերտ
Անդունդին
աղով
կ'օծէ
գանգուրներդ՝
Զոր
խառնեց
ահա
սիւքը՝
լարերուդ:
Թող
երգդ
արբենա՜յ.
լեցուցի
գինին
Կիթառիդ
տօսախ
պորտին
մէջ
հըրուտ…
Աստղի՜կն
է
նըստեր
մեր
նաւուն
քիթին:
