Աղջըկան մը ծաղկատի

Խոր նայուածքը բոցավառ

Ունի ցոլքեր հըրատի՝

Խորհրդաւոր, անըսպառ։

Եւ եթէ մերթ ինձ յառին

Զոյգ մը յանդուգն եփենոս՝

Կ՚զգամ անոնց սարսուռին

Ցուրտ սողոսկումն յամրահոս։

Ու վակժուժել չեմ կրնար

Այդ սեւ շողանքն անձկագին,

Ուր կը յուզուի տենդահար

Սիրաբաբախ իր հոգին։

Քանզի անոնց այդ յամառ

Սեւեռումներն երազուն՝

Կ՚զգամ թէ միշտ ինձ համար

Ունին խըռովք մ՚անանուն։

Ու վրդոված՝ խոյս կուտամ

Այդ անքըթիթ նայուածքէն.

Ուր անհանգիստ ու տարտամ

Ցանկութիւններ կ՚ակնարկեն։

1895