Երկունք

ԹԱՓԱՌՈՒՄՆԵՐ

Դժնէ ձըմեռուան սեւ սուգը ցրտին

Գարնան արեւէն, գարնան շունչէն խնկաւէտ

Ջինջ հոգիներէն ա՛լ եղաւ անհետ.

Ու ձիւներուն տեղ, փոխան սարսուռին

Տըխուր ձըմեռուան՝

Մեր հոգիներուն վըրայ կը բացուին

Ծիլեր կենսունակ, վարդեր հոտեւան։

Ջերմ կեանքով մը՝ հողն է յըղի,

Ու հին երկրին շնչերակը կը բղխի։

Բանաստեղծին ալ հոգին

Կը բողբոջի նոր յոյզերու մէջ անգին։

Ու հեռու քաղքի հոգերէն ռամիկ,

Խաբող սէրերէն ու պատրանքներէն,

Քերթողը մենիկ՝ իր անուրջներուն,

Իր խոհերուն հետ,

Կ՚երթայ երազել պուրակին մօտիկ։